Szalik dla Dwojga - Cz. 12

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! „Komplikatorka”

- Chyba byłeś w błędzie, mały – skomentował Plagg w chwili, gdy Adrien zbierał szczękę z podłogi.
Właśnie oglądali program na żywo z piekarni rodziców Marinette, gdzie sławny rockman – Jagged Stone – uczył się piec. A przed chwilą muzyk ujawnił tajemnicę różowej sypialni Marinette. Sypialni wytapetowanej zdjęciami Adriena Agreste’a.
- To na pewno ma jakieś racjonalne wytłumaczenie – wymamrotał chłopak.
- Tak, na pewno! – przytaknął z przekąsem Plagg.
- Biedna Marinette. Ona się załamie. Przecież ten program oglądała cała klasa!
- Hmmm… - mruknęło kwami niewyraźnie.
- Co za „hmmm”? – podchwycił Adrien.
- Bardziej niż oczywistą sensacją przejąłeś się samopoczuciem swojej przyjaciółki? – Plagg wyszczerzył się w uśmiechu.
- Och, przymknij się, Plagg! – zirytował się Adrien.
Znów czuł mętlik w głowie. To jak to w końcu było z Marinette?! Czy oni wszyscy dookoła myśleli, że on jest w Marinette zakochany? Czy on naprawdę musi na każdym kroku im przypominać, że to jest po prostu jego najlepsza przyjaciółka? Jedna z najbliższych mu osób! Dlaczego wszyscy dokładają do tego jakieś dodatkowe podteksty?
Otrząsnął się z zamyślenia na widok cudacznego superzłoczyńcy, którego twarz ukazała się na ekranie telewizora. Nie czas na zastanawianie się nad opinią wszystkich dookoła na temat tego, kim dla niego jest Marinett Dupain-Cheng. Piekarnia jej rodziców stała się właśnie miejscem działania Władcy Ciem. Czarny Kot miał robotę.
Kiedy wylądował na balkonie Marinette, poczuł się tam niemal swobodnie. Kilka razy już tu był. Choć nigdy jeszcze w tak poważnych okolicznościach. Biedronka już na niego czekała, choć właściwsze byłoby określenie, że uratowała go z opresji po tym, jak Komplikatorka rzuciła nim w furgonetkę. Nawet nie miał okazji podziękować. Trzeba było brać się do roboty.
Biedronka bezceremonialnie odchyliła klapę w podłodze balkonu i weszła do pokoju Marinette. Czarny Kot zawahał się. W sumie bywał tu na balkonie, ale nigdy nie wchodził do pokoju swojej przyjaciółki. Poza tym jednym razem, kiedy był zaproszony do niej – jako Adrien – na granie w Ultra Mecha Strike’a przed turniejem.
Nieśmiało podążył za Biedronką i wtedy osłupiał z wrażenia. Rzeczywiście było tu pełno jego zdjęć. Przy łóżku. Pod łóżkiem. Pod kanapą. Co ta dziewczyna robiła z tym wszystkim?
Nie miał czasu na zastanawianie się. Biedronka wciąż odwracała jego uwagę od zdjęć. Była mocno podenerwowana, ale to było w sumie zrozumiałe – przed chwilą Komplikatorka prawie zdjęła jej kolczyki. A może była zdenerwowana, bo łapiąc długopis Komplikatorki, przypadkowo chwycili się za ręce, a on przytrzymał jej dłoń o jedną chwilę za długo? Biedronka w sumie nie wyrwała swojej ręki, nie powiedziała ani słowa – poza lekkim chrząknięciem. To on wycofał się, pamiętając jak ostatnio zareagowała na różę. Więc może… Może coś drgnęło?
Nie, to tylko pobożne życzenia… Niemożliwe jest, żeby w ciągu paru dni zmieniła swój obiekt westchnień. Jak powiedziała Marinette, takie rzeczy się nie zdarzają.
A jednak…
Kiedy powiedział jej na koniec, że ona jest dziewczyną z jego snów, tylko roześmiała się i nazwała go niemądrym kotkiem. Nie odrzuciła go tak jak dotychczas. Czy to się nazywa postęp?

---
Szalik dla Dwojga - cz. 11  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 13

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej