Szalik dla Dwojga - Cz. 4

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Zombuziara" i "Mrożownik"...

Czarny Kot niespodziewanie się zarumienił. Ale mimo zmieszania, nie umiał skłamać:
- O Bie-Biedronce.
- O Biedronce? – Marinette szepnęła zaskoczona.
- Yhm… - przytaknął i zapatrzył się w dal.
- Ale… Dlaczego? – Zebrała się na odwagę i spytała wprost.
- Już kiedyś mówiłem ci… - zaczął i urwał. Jej zaś nagle zabrakło tchu. Nie powinni poruszać tego tematu. To wcale nie pomagało na jej rozterki! – Chodzi o to, że… Wiesz, jesteśmy z Biedronką partnerami. Myślę, że jest moją najlepszą przyjaciółką. Ufam jej bezgranicznie. I ona chyba akurat to uczucie odwzajemnia…
Marinette powstrzymała westchnięcie. Wyczuła tę nikłą nutkę żalu, kiedy podkreślił słowa „akurat to uczucie”. A z drugiej strony rosła w jej sercu ogromna bańka szczęścia, kiedy słyszała, jak bardzo Czarny Kot szanuje ich przyjaźń.
- Na pewno, Czarny Kocie… - szepnęła.
Zerknął na nią szybko i dodał:
- Sęk w tym, że nie znamy się w naszym cywilnym życiu. Dasz wiarę, że nawet nie wiem, kiedy ona ma urodziny?
Marinette zachichotała. W sumie mogła mu powiedzieć, że wkrótce.
- Chciałbym zrobić dla niej coś miłego – kontynuował. – Wiesz, choćby dać jej prezent urodzinowy. Ale jak można dać komuś prezent urodzinowy, jak się nie wie, kiedy ktoś ma urodziny?
- Możesz jej go dać w inny dzień – odpowiedziała prosto.
- Myślisz, że się nie obrazi?
- Za prezent? – zaśmiała się. – Przecież jest dziewczyną! Na pewno się nie obrazi. Tylko kup jej coś ładnego.
- Wiesz… Chciałbym jej dać coś wyjątkowego. Coś, czego nie da się kupić w sklepie. Tak sobie myślę, że to wszystko dzisiaj wzięło się z tego, że jesteśmy dla siebie za mało mili – powiedział nagle Czarny Kot. – Panna Bu… Znaczy się ta nauczycielka została zakumanizowana, bo Władca Ciem jej wmówił, że pomoże jej w tym, żeby wszyscy byli dla siebie mili.
- Nieprawda – zaprzeczyła Marinette. – Ona… Ona… - zacięła się nagle.
- Księżniczko? – Czarny Kot zeskoczył z barierki, widząc, że dziewczyna zaczyna wpadać w panikę.
- Ona została zaatakowana, bo broniła mnie – wyznała nagle Marinette i rozpłakała się.
A Czarny Kot odruchowo objął ją mocno i przytulił.

---

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej