Szalik dla Dwojga - Cz. 23

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! Drobne odniesienia do odcinka „Mrożyciel"

- No dobrze. – Westchnął po chwili. – Odbiorę od ciebie ten szalik, ale może dam go komuś innemu?
Przez moment zawisło między nimi imię „Kagami”, choć żadne z nich nie powiedziało go na głos.
- Spróbuj tylko, a rozszarpię ją na strzępy… - mruknęła pod nosem, na co Adrien tylko się roześmiał.
- Moja Pani pokazuje pazurki! Podoba mi się to! – skomentował, a ona natychmiast się zarumieniła zmieszana.
- To przestań.
- To po co ściemniałaś z tym grupowym wyjściem na łyżwy?
- Że co, proszę?! – oburzyła się i aż usiadła.
- Spytałem cię przecież wprost, czy chcesz, żebyśmy poszli tylko we dwójkę. A ty zaczęłaś tworzyć listę nazwisk.
- Bo pytałeś z przerażeniem w oczach! – wypomniała mu.
- Z jakim znowu przerażeniem? – zdziwił się i też usiadł.
- Jakby pójście ze mną gdzieś sam na sam było jakąś straszną perspektywą.
- Ty chyba oczu nie masz!
- Skutecznie mi je mydliłeś tym lataniem za Kagami – prychnęła.
- Nie pozostałaś mi dłużna. Co tam robił Luka? – odgryzł się natychmiast Adrien.
- No chyba nie sądziłeś, że przyjdę sama! – Skrzyżowała ramiona i spojrzała na niego groźnie. Roześmiał się nagle. Czy oni się właśnie kłócili o to, kto był bardziej zazdrosny o kogo?
- Jak tak teraz o tym myślę, to strzeliłem sobie w stopę tamtego dnia – skomentował Adrien zupełnie innym tonem.
- Wiesz? Chyba masz rację. Powiem ci w sekrecie, że gdyby Luka nie okazał się taki szlachetny, to bym za tobą nie poleciała. W sumie jak tak na to patrzę, to Luka okazał się szlachetniejszy od Czarnego Kota.
- Że co?! – Aż go podrzuciło z oburzenia.
- No, Luka sam mnie zachęcił, żebym o ciebie zawalczyła. A Czarny Kot najzwyczajniej w świecie mnie tobie odbił.
- Ale… Przecież ja jestem Czarnym Kotem?
- Jak mnie odbijałeś sobie samemu, to nie wiedziałam, że ty to ty. Więc w sumie… Jednak mnie sobie odbiłeś.
- Ja nic z tego nie rozumiem.
- Nie musisz. – Uśmiechnęła się. – Tylko nie strzelaj sobie już nigdy w kolano.
- Nigdy, Moja Pani. Słowo Kota.
Roześmiała się w odpowiedzi.
- Uważaj, Adrien – ostrzegła żartobliwym tonem. – To, że znasz moją tajemnicę, nie znaczy, że masz się wygadać.
- I vice versa.
- Ja cię nie tytułuję Kotkiem. To znaczy, kiedy nim nie jesteś…
- Lubię, jak mnie nazywasz Kotkiem.
- Adrien, nie mogę tak do ciebie mówić, kiedy jesteś sobą. Ktoś się w końcu połapie.
- Tylko błagam, nie nazywaj mnie Adrieniśkiem – mruknął, a ona zaczęła się śmiać.
- O Boże! Oczywiście, że nie! W życiu mi to przez gardło nie przejdzie! – zapewniła, a potem dotknęła dłonią jego policzka i szepnęła: - Nie martw się, coś na pewno wymyślę, Kotku.
I pocałowała go.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 22  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 24 

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej