Szalik dla Dwojga - Cz. 31

-
- Jak tam twój Agrael?
Z tymi słowami Czarny Kot wylądował na balkonie Marinette. Odwróciła się do niego natychmiast i roześmiała głośno.
- Raelag, znaczy się?
- To zależy, która wersja bardziej cię kręci. Z maską czy bez maski.
- A ty znów o tym? – Przewróciła oczyma. – Oj, Kocie, Kocie… Jeśli już musisz wiedzieć, to w masce jesteś zarówno bardziej pociągający, jak i bardziej irytujący. Więc sam zdecyduj, czy wolisz tracić czas na moją irytację, czy…
Nie dokończyła, bo już tonęła w jego objęciach i pocałunkach.
- Więc jestem bardziej pociągający jako Czarny Kot? – wymruczał zadowolony po chwili, a ona znów przewróciła oczyma i roześmiała się.
- Zdecydowanie bardziej irytujący – uzupełniła.
- Tego nie słyszałem. – Mrugnął do niej.
- Wiesz, że musisz… - zaczęła, a on tylko westchnął.
- Uciążliwe jest to odwiedzanie cię w wersji cywilnej. Nie mogłabyś powiedzieć rodzicom, że rzuciłaś Adriena i jednak wolisz być z Czarnym Kotem?
- Nie ma mowy – odparła stanowczo. – Po pierwsze, Tikki mi tego nie wybaczy. Po drugie, Plagg mi tego nie wybaczy. I oboje zatrują nam życie.
- A po trzecie?
- Czemu ma być „po trzecie”? – zdziwiła się.
- No, myślałem, że masz więcej powodów, a nie tylko obawy, że przerwiemy uroczy romans naszych kwami…
- No dobrze. – Westchnęła. – A po trzecie, nie będziemy mogli wykorzystywać tej masy czasu, kiedy jesteśmy w szkole. Musiałabym cię trzymać na dystans przed lekcjami… - szepnęła, przesuwając palcem po jego policzku. - Między lekcjami… - dotknęła jego podbródka. – I po lekcjach… - przesunęła po ustach.
- Księżniczko… - szepnął zafascynowany, z trudem przełykając ślinę.
- Hmm? – uśmiechnęła się figlarnie.
- Niepokojąco zbliżasz się do ideału.
- Dopiero się zbliżam? – powtórzyła żartobliwym tonem i zmarszczyła brwi. – Kocie… - zaczęła ostrzegawczym tonem.
- Tak naprawdę brakuje ci tylko jednego maleńkiego szczegółu do pełnego ideału – wyszeptał i spojrzał tak sugestywnie na jej dłoń, że na moment straciła dech w piersiach. – Mam coś dla ciebie – dodał, a pod nią ugięły się kolana.
Sięgnął ręką na bok, gdzie tuż po przybyciu na jej balkon odłożył płaskie podłużne pudełko. Marinette spojrzała i domyśliła się, co Czarny Kot chce jej wręczyć. Roześmiała się, uświadomiwszy sobie, jakie głupie myśli przyszły jej dopiero co do głowy. Czego ona się spodziewała?! Przecież mieli dopiero po czternaście lat!
A Czarny Kot wziął do ręki pudełko i nagle zawahał się. Przyglądał się Marinette nieśmiało, a jego dłoń nieświadomie gładziła pudełko, jakby nie do końca był pewien, czy i jak powinien wręczyć jej ten prezent.
- Wciąż mi głupio, że zamówiłem u ciebie prezent dla ciebie samej – szepnął.
- Już to wyjaśniliśmy, Kotku.
- I pamiętasz, że zbliżają się moje urodziny? – dodał z tym swoim kocim uśmiechem.
- Tak, pamiętam. – Kiwnęła głową.
- Nie myśl sobie, że wywieram na ciebie jakąś presję, czy coś… Ale… Naprawdę nie wyobrażam sobie lepszego prezentu dla siebie, niż to, że zgodziłabyś się go nosić – wyrzucił z siebie jednym tchem, czerwieniąc się okropnie przy tym.
Marinette uśmiechnęła się czule i pogłaskała go po policzku.
- Już to ustaliliśmy, Kotku… - szepnęła miękko, po czym otworzyła pudełko.
I zaniemówiła.
W pudełku istotnie leżał zielony szal. A na szalu leżał złoty pierścionek ze szmaragdem…

KONIEC ;-)

---
Szalik dla Dwojga - cz. 30  <-  Poprzednia część 

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej