Szalik dla Dwojga - Cz. 31

-
- Jak tam twój Agrael?
Z tymi słowami Czarny Kot wylądował na balkonie Marinette. Odwróciła się do niego natychmiast i roześmiała głośno.
- Raelag, znaczy się?
- To zależy, która wersja bardziej cię kręci. Z maską czy bez maski.
- A ty znów o tym? – Przewróciła oczyma. – Oj, Kocie, Kocie… Jeśli już musisz wiedzieć, to w masce jesteś zarówno bardziej pociągający, jak i bardziej irytujący. Więc sam zdecyduj, czy wolisz tracić czas na moją irytację, czy…
Nie dokończyła, bo już tonęła w jego objęciach i pocałunkach.
- Więc jestem bardziej pociągający jako Czarny Kot? – wymruczał zadowolony po chwili, a ona znów przewróciła oczyma i roześmiała się.
- Zdecydowanie bardziej irytujący – uzupełniła.
- Tego nie słyszałem. – Mrugnął do niej.
- Wiesz, że musisz… - zaczęła, a on tylko westchnął.
- Uciążliwe jest to odwiedzanie cię w wersji cywilnej. Nie mogłabyś powiedzieć rodzicom, że rzuciłaś Adriena i jednak wolisz być z Czarnym Kotem?
- Nie ma mowy – odparła stanowczo. – Po pierwsze, Tikki mi tego nie wybaczy. Po drugie, Plagg mi tego nie wybaczy. I oboje zatrują nam życie.
- A po trzecie?
- Czemu ma być „po trzecie”? – zdziwiła się.
- No, myślałem, że masz więcej powodów, a nie tylko obawy, że przerwiemy uroczy romans naszych kwami…
- No dobrze. – Westchnęła. – A po trzecie, nie będziemy mogli wykorzystywać tej masy czasu, kiedy jesteśmy w szkole. Musiałabym cię trzymać na dystans przed lekcjami… - szepnęła, przesuwając palcem po jego policzku. - Między lekcjami… - dotknęła jego podbródka. – I po lekcjach… - przesunęła po ustach.
- Księżniczko… - szepnął zafascynowany, z trudem przełykając ślinę.
- Hmm? – uśmiechnęła się figlarnie.
- Niepokojąco zbliżasz się do ideału.
- Dopiero się zbliżam? – powtórzyła żartobliwym tonem i zmarszczyła brwi. – Kocie… - zaczęła ostrzegawczym tonem.
- Tak naprawdę brakuje ci tylko jednego maleńkiego szczegółu do pełnego ideału – wyszeptał i spojrzał tak sugestywnie na jej dłoń, że na moment straciła dech w piersiach. – Mam coś dla ciebie – dodał, a pod nią ugięły się kolana.
Sięgnął ręką na bok, gdzie tuż po przybyciu na jej balkon odłożył płaskie podłużne pudełko. Marinette spojrzała i domyśliła się, co Czarny Kot chce jej wręczyć. Roześmiała się, uświadomiwszy sobie, jakie głupie myśli przyszły jej dopiero co do głowy. Czego ona się spodziewała?! Przecież mieli dopiero po czternaście lat!
A Czarny Kot wziął do ręki pudełko i nagle zawahał się. Przyglądał się Marinette nieśmiało, a jego dłoń nieświadomie gładziła pudełko, jakby nie do końca był pewien, czy i jak powinien wręczyć jej ten prezent.
- Wciąż mi głupio, że zamówiłem u ciebie prezent dla ciebie samej – szepnął.
- Już to wyjaśniliśmy, Kotku.
- I pamiętasz, że zbliżają się moje urodziny? – dodał z tym swoim kocim uśmiechem.
- Tak, pamiętam. – Kiwnęła głową.
- Nie myśl sobie, że wywieram na ciebie jakąś presję, czy coś… Ale… Naprawdę nie wyobrażam sobie lepszego prezentu dla siebie, niż to, że zgodziłabyś się go nosić – wyrzucił z siebie jednym tchem, czerwieniąc się okropnie przy tym.
Marinette uśmiechnęła się czule i pogłaskała go po policzku.
- Już to ustaliliśmy, Kotku… - szepnęła miękko, po czym otworzyła pudełko.
I zaniemówiła.
W pudełku istotnie leżał zielony szal. A na szalu leżał złoty pierścionek ze szmaragdem…

KONIEC ;-)

---
Szalik dla Dwojga - cz. 30  <-  Poprzednia część 

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej