Szalik dla Dwojga - Cz. 30

-
- No, Kocie. Skończyłam twoje zamówienie! – oznajmiła radośnie Marinette pewnego wieczoru, kiedy Czarny Kot wylądował u niej na balkonie.
- Najwyższy czas. Już miałem odwołać zamówienie.
- Jesteś okropny! – Trąciła go żartobliwie w pierś.
- Tak długo go robiłaś, że zdążyłem się odkochać w Biedronce – mruknął, pochylając się do pocałunku.
- Taki był mój cel, Kotku – szepnęła i pocałowała go na powitanie.
- Naprawdę? – zdziwił się.
- No, może nie na samym początku… - przyznała. – Ale potem uznałam, że jeśli rzeczywiście kochasz Biedronkę, to powinieneś ją kochać za to, kim jest naprawdę, a nie kim jest, kiedy biega w kostiumie po Paryżu.
- W takim razie, dziękuję ci, że pozwoliłaś mi siebie poznać, Kropeczko. Zdecydowanie najbardziej lubię twoje cywilne prywatne wcielenie.
- Cywilne prywatne? – podchwyciła z uśmiechem.
- No, ciebie jako Marinette, ale nie w szkole. W sensie: prywatne. W zaciszu twojego pokoju.
- Ach, rozumiem. Ja w sumie też lubię twoje prywatne wcielenie. Nie Adriena ze szkoły i nie Czarnego Kota z akcji, kiedy zamęcza mnie swoimi żartami i flirtowaniem.
- Zamęczam cię flirtowaniem? – zdziwił się.
- No, odstawiasz pokazówkę. Wolę, jak flirtujesz ze mną w zaciszu mojego pokoju… – sparafrazowała jego słowa.
- Ale które prywatne wcielenie wolisz? Moje cywilne czy moje super?
- To bez znaczenia, bo i tak zaraz Tikki zrobi mi awanturę o Plagga. Więc zbieraj się i bardzo proszę odwiedzić mnie w wersji przyzwoitej. Czyli drzwiami.
- Dlaczego ja muszę odwiedzać cię w wersji przyzwoitej, żeby nasze kwami mogły odwiedzać się w wersji nieprzyzwoitej? – mruknął z pretensją, a Marinette zachichotała.
- Oj, Kocie, Kocie… Nie chcesz poznać wkurzonej Tikki…
- Ech, Moja Pani. Jak sobie życzysz… - westchnął, niechcący cytując film, który tak niedawno razem oglądali.
- Widzę, że ci się spodobało… - Mrugnęła do niego.
- Co takiego? – nie zrozumiał.
- No, film. „Narzeczona dla księcia”.
- Po czym to wnosisz?
- Zacytowałeś Westleya. „Jak sobie życzysz…”
- O, rzeczywiście. – Roześmiał się. – Zrobiłem to zupełnie podświadomie w takim razie, Księżniczko – przyznał, po czym dodał po chwili: - Jeszcze nie na-rzeczona…
- Słu-słucham? – zająknęła się i spojrzała na niego oczami jak spodki.
- Jeszcze nie na-rzeczona – powtórzył z szerokim uśmiechem, jakby dokładnie wiedział, jak ona to zrozumiała i nie zamierzał tego prostować. Pochylił się i zanim znów ją pocałował, szepnął: – Zaraz pukam do drzwi.
I rzeczywiście minutę później pani Cheng zawołała córkę:
- Kochanie! Przyszedł Adrien!
- Już idę, mamo!
Zbiegła po schodach jak na skrzydłach. Czy w wersji przyzwoitej, czy nie – z łatwością się do jego codziennych wizyt przyzwyczaiła. Właściwie to było bez znaczenia, czy rozmawiała z Czarnym Kotem, czy z Adrienem. To wciąż był ten sam chłopiec – tak bliski jej sercu. Prawdziwy Książę dla swojej jeszcze nie na-rzeczonej…

---
Szalik dla Dwojga - cz. 29  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 31

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej