Powiedziała TAK - cz. 7

-
10 lat później

- Dasz wiarę, ile osób przypisuje sobie zasługę wyswatania nas? – zagadnął Luka, który właśnie przeglądał w telefonie życzenia z okazji pierwszej rocznicy ich ślubu.
Marinette poderwała głowę znad biurka, na którym szkicowała kolejny projekt i spojrzała na niego pytająco.
- No, ile?
- Naliczyłem już szóstkę.
- Szóstkę?! – zaśmiała się i odwróciła się na krześle w jego stronę zaintrygowana.
- No, mama, która rości sobie prawa pierwszeństwa – zaczął wyliczać.
- W sumie ma rację. To przecież ona wysłała mnie po ciebie. Wiesz, tamtego dnia, kiedy się poznaliśmy.
- Myślisz, że już wtedy sobie upatrzyła ciebie na synową?
- Im częściej o tym myślę, tym bardziej jestem pewna – potwierdziła Marinette. – Kogo tam jeszcze masz?
- Juleka.
- Oczywiście. – Zaśmiała się.
- Ona z kolei twierdzi, że gdyby nie zapraszała cię co chwilę do nas, a mnie nie zachęcała do porozmawiania z tobą o moich uczuciach, to nic by z tego nie wyszło.
- Co też nie jest takie zupełnie bez sensu… - przytaknęła Marinette. – Dalej?
- Kagami.
- A co z nią? – Marinette, mimo upływu lat, spięła się wewnętrznie na samo wspomnienie swojej dawnej rywalki.
- Pomogła mi pozbyć się konkurencji.
- Cała ona. Oczywiście. – Westchnęła Marinette. – Ile razy mam ci powtarzać, że nie wybrałam ciebie jako nagrody pocieszenia? Nie jestem z tobą dlatego, że Adrien był zajęty. Gdyby tak było, rzuciłabym cię natychmiast po ich rozstaniu, nie sądzisz?
- Dzięki za przypomnienie, Ma-Marinette… - Uśmiechnął się z wdzięcznością Luka, a ona tylko zaśmiała się:
- Zrobiłeś to specjalnie!
- Może troszkę. Lubię jak się o to złościsz.
- Kogo masz jeszcze na liście? – wróciła do tematu.
- Alyę.
- Ach, no tak. – Zachichotała Marinette. – Główna swatka. Nie do wiary, jak moje życie uczuciowe było zajmujące dla niej!
- To chyba miłe mieć kogoś, kto tak bardzo się o ciebie troszczy?
- Wiadomo. Pod warunkiem, że nie wtrąca się co pięć minut w twoje sprawy i nie dyktuje ci, z kim się masz umawiać.
- Teraz ma co innego na głowie.
- Masz rację. Ale Alya ma wprawę w opiece nad bliźniętami. Nawet tak żywotnymi jak małe Lahiffiątka.
- To dopiero są sapotiki! – Roześmiał się Luka.
- Kto jeszcze?
- Co: kto jeszcze? – nie zrozumiał.
- Naliczyłam cztery osoby, a ty powiedziałeś, że masz sześć.
- Sass i Tikki.
- Sass i Tikki to nie osoby – zauważyła.
- W życiu nikt nie obraził mnie bardziej! A żyję już bardzo długo! – wykrzyknęła oburzona Tikki.
- Chciałam tylko powiedzieć, że jesteś kimś więcej niż tylko człowiekiem – usprawiedliwiła się Marinette.
- Niezła próba, Marinette… - mruknęła Tikki. – Gdyby nie twój stan, powiedziałabym ci do słuchu!
- Jaki stan? – podchwycił Luka, zerkając na żonę uważnie.
- Ups… - pisnęła Tikki, zgromiona wzrokiem przez swoją posiadaczkę.
- Ehm… No, bo… - zająknęła się Marinette, a Luka natychmiast odłożył telefon i podszedł do niej szybko.
Ukląkł przed nią i spojrzał na nią pytająco. I z nadzieją w oczach.
- Ma-Marinette?
- Mama Ma-Marinette, Luka… - szepnęła uszczęśliwiona.
A on natychmiast porwał ją w ramiona i okręcił się wraz z nią na środku pokoju. Szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu.

---
Powiedziała TAK – cz. 6  <-  Poprzednia część

Czytaj opowiadanie „Powiedziała TAK” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej