Nie taki znów nieświadomy - cz.8

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami z odcinka "Oblivio" (sezon 3).
---

Biedronka zmarszczyła brwi, wpatrując się w fioletową kulę.
- Wygląda na to, że muszę wykorzystać to drugie zaklęcie – stwierdziła w końcu. – Ono naprawi wszystko i będzie tak, jak było zanim superzłoczyńca namieszał.
- Czyli… - Czarny Kot zawahał się. – Czyli nie będziemy pamiętać nic z tego, co się wydarzyło?
- Najwyraźniej „Niezwykła Biedronka” odwraca wszystkie zmiany, więc chyba tak właśnie będzie.
- Ech… - westchnął Czarny Kot, spuszczając głowę.
Biedronce też nagle zrobiło się przykro. Wrócą do stanu wyjścia – on będzie wzdychał do Biedronki, ona zaś będzie kontynuować swoje śledzenie Adriena i robienie mu zdjęć z ukrycia. Bo było dokładnie tak, jak powiedział wcześniej – nigdy nie będą razem, bo za bardzo się kochają i żadne z nich nie zrezygnuje z tej miłości dla kogoś innego, nawet jeśli tym kimś są oni sami…
- Za twoim pozwoleniem, Moja Pani… - szepnął Czarny Kot, podchodząc do niej bliżej.
Uśmiechnęła się do niego ciepło. W sumie, nie był to ich pierwszy pocałunek – nie musiałby pytać. Ale spytał… I to ją jeszcze bardziej ujęło. Nagle poczuła ogromny żal, że za moment zapomni o tym, jakim cudownym chłopcem jest Czarny Kot.
Objął ją ze znacznie większą pewnością niż tę godzinę temu, kiedy odgrywali scenkę przed rodzicami Marinette. Spojrzał jej głęboko w oczy i uśmiechnął się do niej. Pochylił się w jej stronę, a ona stanęła na palcach. I spotkali się w połowie drogi.
Było coś znajomego w tym pocałunku. Znajomego i bezpiecznego. Jak powrót do domu po długiej podróży. Przymknęli oczy i przylgnęli do siebie. Ich dłonie się splotły. Świat mógł przestać istnieć, a ich by to w tym momencie zupełnie nie obeszło…
Kiedy Alya ocknęła się, jej oczom ukazał się niezwykły obrazek. Oto para jej ukochanych superbohaterów tonęła w najbardziej czułym pocałunku, jaki kiedykolwiek widziała. Czyżby śniła? Otrząsnęła się natychmiast! Taka gratka nie zdarza się zbyt często! Chwyciła smartfon i uwieczniła tę chwilę na zdjęciu. Wiedziała, że to będzie najcenniejsze trofeum w całej jej karierze dziennikarki i blogerki.
- Niezwykła Biedronka! – zakrzyknęła superbohaterka, wyrzucając w górę kropkowany czajnik.
Zanim fala magicznych biedronek do nich dotarła, Biedronka skorzystała z okazji, żeby choć na chwilę jeszcze przytulić się do Czarnego Kota. Gdy jednak zaklęcie przywróciło ich pamięć, natychmiast od niego odskoczyła na bezpieczną odległość. Jej partner zaśmiał się zażenowany, nie mając pojęcia, jakim cudem znaleźli się w objęciach.
- Biedronko? Czarny Kocie? – zagadnęła ich nieśmiało Alya.
- O, cześć! Nie widzieliście czasem superzłoczyńcy Oblivio? – zapytał natychmiast Czarny Kot.
- E, przecież właśnie go pokonaliście, ludzie! – zaśmiał się Nino.
- Tak w rzeczywistości… To byliśmy… my… - wyznała Alya ze skruchą.
- O! No dobra… - zgodzili się zdumieni superbohaterowie. – To co? Zaliczone? – spojrzeli na siebie. – Zaliczone! – przybili żółwika.
- Jesteśmy zgraną parą, nie sądzisz? – skomentował Czarny Kot. – Inaczej nie dalibyśmy rady tak, jak zawsze dajemy.
- Yghr! – zirytowała się momentalnie Biedronka. – Ile razy mam ci powtarzać! Jesteśmy zespołem, nie parą! Nie zaczynaj znowu! Już ci mówiłam, że kocham innego! To właśnie przez takie teksty wpadliśmy w kłopoty! – przypomniała, na co Czarny Kot tylko się roześmiał. – Jasne! Śmiej się! – zdenerwowała się już nie na żarty, na co on tylko chwycił ją za podbródek i odwrócił jej głowę w stronę Alyi i jej telefonu.
Telefonu, na którym widniało zdjęcie pocałunku superbohaterów.
Biedronka patrzyła w smartfon osłupiała. Ale… Ale, że jak?! Jak to się mogło stać? Co takiego zrobił Czarny Kot, że ona pozwoliła mu się pocałować?! Jak ona mogła zapomnieć o Adrienie?! Ach, no tak… Zapomniała… Oblivio wymazał jej z pamięci najgłębsze uczucia. Czy to możliwe, że są one jednak na tyle płytkie, że z miejsca zakochała się w Czarnym Kocie?
- Boże! To katastrofa! – wykrzyknęła zrozpaczona.
- Jedno jest pewne – stwierdził z zadowoleniem Czarny Kot. – Wspaniała z nas para. Jesteśmy dla siebie stworzeni, Moja Pani. Jesteś jedyną osobą, która tego jeszcze nie widzi.
Biedronka miała ciętą ripostę już na końcu języka, kiedy jej kolczyki zapiszczały alarmująco. Miała dosłownie minutę do przemiany zwrotnej. Zerknęła groźnie na Czarnego Kota i wycedziła:
- To jeszcze nie koniec, Kocie!
I ulotniła się z dachu Wieży Montparnasse. Po chwili wylądowała na tyłach budynku pomiędzy brudnymi koszami na śmieci. Schowała się za nimi i tam przemieniła się z powrotem w Marinette. Spojrzała na swoje kwami z rozpaczą w oczach.
- Pocałowałam Czarnego Kota! – szepnęła zszokowana. – Jak to się mogło wydarzyć?!
- Kto wie? – spytała retorycznie Tikki. – Może wciąż istnieją rzeczy, o których musisz się dowiedzieć, jeśli chodzi o niego?
- Czy… Czy ty coś pamiętasz? – zapytała ją Marinette.
- Ee… Nie… - mruknęło kwami.
- Tikki… - zaczęła groźnie dziewczyna.
- Naprawdę nie pamiętam!
- To skąd pomysł, że może nie wiem o Czarnym Kocie czegoś, co by sprawiło, że miałabym go ochotę całować?
- Eee… To były tylko domysły. – Zmieszała się Tikki.
Marinette spojrzała na nią nieprzekonana. Intuicja jej podpowiadała, że kwami coś przed nią ukrywa. Nie umiała tego jednak umiejscowić. Bez słowa otworzyła swoją torebkę, żeby ukryć Tikki. A potem opuściła swoją kryjówkę.
I stanęła jak wryta.
Stała oko w oko z Adrienem.

---
Nie taki znów nieświadomy cz. 7  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Nie taki znów nieświadomy cz. 9

Czytaj opowiadanie „Nie taki znów nieświadomy” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej