Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 10

-
Można powiedzieć, że to był prawdziwy KOTaklizm. Równie dobrze mógł teraz nastąpić koniec świata. Siła rażenia byłaby podobna.
- No? – ponagliła Alya dwójkę winowajców, choć tak naprawdę sytuacja tylko wyglądała na dwuznaczną.
Marinette poczuła lekki niepokój. O ile dobrze znała Czarnego Kota, to mogła się spodziewać, że lada moment się zwinie i zostawi ją samą z tym bigosem. Ku jej zaskoczeniu – został, stojąc wciąż w tym samym miejscu, zupełnie nieruchomo.
- To nie tak, jak myślisz… - zaczęła Marinette i dopiero jak te słowa wybrzmiały, uświadomiła sobie, że to najbardziej wyświechtany tekst w sytuacjach, które wskazują na coś zupełnie przeciwnego.
- Oj, Mari, Mari! – Alya zaśmiała się. – A skąd ty wiesz, co ja myślę?
- Twoja mina świadczy o czymś co najmniej nieprzyzwoitym – odparła przyjaciółka i spojrzała na nią groźnie.
- Bynajmniej. Ale skoro już o tym wspominasz, to obiecuję następnym razem zapukać!
- Alya… - Marinette westchnęła.
- Dobra, dobra… Już sobie idę. Możecie kontynuować… - Alya mrugnęła porozumiewawczo, po czym wyszła z pokoju.
Czarny Kot zerknął na Marinette niepewnie.
- To jeszcze nie koniec… - mruknęła dziewczyna. – Teraz pochwali się Nino. Niewykluczone, że też Adrienowi. A od jutra zacznie się pastwić nade mną.
- Jak mogę ci pomóc? – zaoferował się ze szczerym niepokojem wypisanym na twarzy.
- Nic się nie martw. – Marinette dzielnie się uśmiechnęła. – Poradzę sobie z Alyą. Znam jej słabe punkty.
- Podobnie, jak ona zna twoje – zauważył.
- I tu się mylisz, Kotku! – Zaśmiała się niespodziewanie. – Alyi tylko się wydaje, że zna moje słabe strony. Zmieniłam się…
- To prawda… - mruknął Czarny Kot, próbując zapanować nad dziwną sensacją w żołądku.
Czy to przez to, że nazwała go „Kotkiem”, czy może dlatego, że uświadomił sobie po raz kolejny, jak bardzo dorosła Marinette różni się od tej dziewczyny, którą zapamiętał z czasów szkolnych. Czy to możliwe, że za tym stoi Luka Couffaine? Chłopak, o którym chciała mu opowiedzieć. A on nabierał coraz większej pewności, że nie chce usłyszeć tej historii.
- Lepiej już idź, Kocie – odezwała się nagle Marinette, obserwując go uważnie. – Muszę przygotować sobie strategię na Alyę.
- Naprawdę się zmieniłaś, Księżniczko.
- Potraktuję to jako komplement, Kocie.
- Oczywiście… - przytaknął, po czym stanął niezdecydowany, jakby nie wiedział, co ma zrobić. – Strasznie mi przykro, że cię z tym zostawiam.
- Nie martw się… - szepnęła i dotknęła jego policzka. – Wszystko będzie dobrze.
- Skąd wiesz? – wyrwało mu się.
- Po prostu wiem. Wierzę w to bardzo mocno.
- I myślisz, że ta wiara ma moc sprawczą?
- Mam taką nadzieję. A podobno nadzieja umiera ostatnia…
- Dobrze, Księżniczko. Idę. Ale gdybyś potrzebowała wsparcia, krzycz głośno.
- A co? – zaśmiała się. – Jesteś w pobliżu?
On w odpowiedzi tylko wzruszył ramionami i mrugnął do niej porozumiewawczo. Ale kiedy już wyskoczył z okna, szepnął pod nosem:
- Bliżej, niż myślisz…
Tymczasem Marinette westchnęła lekko zrezygnowana. Miała świadomość, że trochę poudawała przez Czarnym Kotem swobodę i pewność siebie. Widziała przecież wyraźnie, że się przejął całą tą sytuacją z Alyą, więc nie chciała dodatkowo go obciążać. Było to całkiem miłe rozczarowanie, wszak spodziewała się, że ucieknie. Zupełnie, jakby Czarny Kot wydoroślał i zmienił się z niepoważnego dachowca w całkiem dojrzałego mężczyznę…
Już miała zgłębić tę myśl, kiedy ku swemu przerażeniu usłyszała podekscytowany głos Alyi dobiegający z salonu:
- Adrien! Gdzieś ty się podziewał?!
Nie spodziewała się, że Alya zareaguje tak szybko. Naprawdę miała nadzieję, że przyjaciółka przypuści atak dopiero jutro przy śniadaniu. A niech to licho! Marinette musiała działać, zanim sytuacja z Czarnym Kotem zamieni się megasensację! Czym prędzej wypadła z pokoju – tylko po to, żeby zobaczyć osaczonego Adriena, który – mocno zarumieniony – słuchał opowieści o tym, jak to Alya zaskoczyła ich przyjaciółkę w objęciach Czarnego Kota.
- Może już wystarczy tego rozsiewania plotek, Al! – powiedziała Marinette wystarczająco chłodnym tonem, żeby Alya straciła impet.
- Wiem, co widziałam! – próbowała jeszcze, ale Marinette nie pozwoliła jej rozwinąć skrzydeł fantazji:
- Nic podobnego! – zaoponowała natychmiast. – Co najwyżej mogłaś zobaczyć, że stałam naprzeciwko Czarnego Kota, a on trzymał dłonie na moich ramionach. W geście pocieszenia! Nic z tych romantycznych rzeczy, które sobie ubzdurałaś! Gdyby to miało oznaczać związek uczuciowy, to równie dobrze byłabym co najmniej po ślubie z Adrienem, skoro kilka dni temu ściskał mnie w objęciach tu, w tym salonie! – wyrzuciła z siebie, po czym uśmiechnęła się przepraszająco do Adriena: - Sorry za wciągnięcie cię w to bagno…
- Nie ma sprawy! – odparł półgłosem z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Zatem nie wyciągaj pochopnych wniosków, Al. Bo nic nie wiesz! – dokończyła Marinette.
- Jonie Snow… - dodał Nino, który przysłuchiwał się tej wymianie zdań z boku.
Pozostała trójka spojrzała na niego w zdumieniu, więc Nino wybuchnął śmiechem:
- No co? Nie mogłem się powstrzymać przy tak oczywistym cytacie!
Alya tylko przewróciła oczami. Była sfrustrowana, że pozostali stanęli zgodnie oporem, psując jej wysiłki swatania Marinette. Chociaż sama już nie była pewna, z kim ją swatała – z Adrienem, czy może z Czarnym Kotem…

---
Ciasno, że Kota nie wciśniesz – cz. 9  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Ciasno, że Kota nie wciśniesz – cz. 11

Czytaj opowiadanie od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej