To tylko pozory - cz.3

-
(3) - LadyBug

- Powiedz, że to nie ty – mruknął Adrien, gdy drzwi za jego agentem się zamknęły.
- Co: nie ja? – zdziwił się Nino.
- No, że to nie twój głupi pomysł.
- Pomysł nie jest mój – przyznał ochroniarz i szybko dodał: - I nie jest głupi.
- Jest!
- Inaczej byś mówił, gdybyś wiedział, czego się nasłuchałem!
- A czego ty się mogłeś nasłuchać? – zdziwił się Adrien.
- Lepiej usiądź… - Westchnął Nino. – Twój ojciec wezwał mnie w zeszłym tygodniu…
- A po cóż?
- Jezu, Adrien! Może pomyśl trochę?
- Ale… O czym?
- A o czym my tu do diabła gadamy od pół godziny?
- Ale jaki to ma związek?
- Ty jakiś wyjątkowo odporny na myślenie jesteś.
- Obrażasz mnie?
- Dobra, łopatologicznie… A mówi się, że to blondynki są głupie.
- Na twoim miejscu zacząłbym gadać.
- Twój tata wymyślił sobie, że skoro jestem twoim ochroniarzem… I skoro się przyjaźnimy… I skoro nie miałeś nigdy żadnej dziewczyny… - Nino zawiesił nagle głos, bo jednak nie przechodziło mu przez gardło powtórzenie tego, o co został posądzony przez Gabriela Agreste’a.
- Ty sobie chyba żartujesz! – wykrzyknął oburzony Adrien, który wreszcie doczytał, co było między wierszami. – Skąd mu to przyszło do głowy?!
- W sumie sam zacząłem się zastanawiać, czy on czasem nie ma racji…
- No wiesz co?!
- No, a co miałem sobie pomyśleć?! – bronił się Nino. – Wszystko świadczy przeciwko tobie. To znaczy, chciałem powiedzieć, że wszystko wskazuje na to, że to prawda. Nawet Plagg uwierzył w to, że musisz… No wiesz…
- Nie, no. To chyba jakiś koszmar… - Adrien schował twarz w dłoniach. Poszaleli wszyscy, czy co? Dlaczego wszyscy nagle zaczęli się interesować jego życiem uczuciowym?
- Pogadałem potem z Plaggiem i on wpadł na pomysł, że trzeba cię umówić z jakąś dziewczyną. Poudajecie trochę piękny związek, twój ojciec się odczepi, ja nie stracę roboty…
- Ty naprawdę myślałeś, że ja na ciebie lecę? – wykrztusił Adrien po chwili, jakby wciąż trawił tę sensację.
Nino wzruszył niepewnie ramionami w odpowiedzi.
- Czy ja kiedykolwiek zachowywałem się, jakbym leciał na ciebie? – Adrien zmarszczył brwi.
- No nie – przyznał Nino. – Ale twój ojciec wziął mnie w taki krzyżowy ogień pytań, że już zgłupiałem do reszty.
- Najwyraźniej – przytaknął Adrien. – Musiałeś do reszty zgłupieć, żeby poprzeć ten chory pomysł Plagga.
- Widziałeś ją chociaż?
- Kogo? – przestraszył się Adrien.
- No, tę całą LadyBug.
- Pierwszy raz usłyszałem o niej dzisiaj od Plagga.
- Wrzuć sobie youtube’a. Jak ci w oku nie błyśnie, to jesteś gejem.
- Ale śmieszne… A co? Tobie błysnęło?
- Ja mam kogoś innego na oku – wymamrotał Nino, rumieniąc się lekko.
- Tylko błagam. Powiedz, że nie mnie…
- Nie jesteś w moim typie. Sorka.
- Czy możemy już nigdy nie wracać do tego tematu?
- Spoko. – Nino klepnął przyjaciela w łopatki, po czym podał mu telefon. – A teraz popatrz sobie na swoją nową dziewczynę…
A potem nie odmówił sobie przyjemności, żeby zerknąć na Adriena, kiedy ten zaczął oglądać występ LadyBug. Uśmiechnął się pod nosem, kiedy zauważył, że przyjacielowi jednak błysnęło coś w oku.

––
To tylko pozory – cz.2  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  To tylko pozory – cz.4

Czytaj opowiadanie „To tylko pozory” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 5

-
Adrien uśmiechnął się szeroko do żony i rozpoczął swoją wersję historii: - Dawno, dawno temu była sobie prześliczna dziewczyna o imieniu Marinette. Miała najpiękniejsze na świecie fiołkowe oczy i uroczy uśmiech, od którego chłopcom mieszało się w głowach. – Marinette zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Musiała dawać przykład dzieciom. – Marinette była cichym bohaterem lokalnej szkolnej społeczności. Zupełnie bezinteresownie pomagała wszystkim kolegom w klasie, nawet jeśli kogoś nie lubiła. - Niech zgadnę, ciocia Chloe… - mruknął Hugo, a Marinette posłała Adrienowi spojrzenie, w którym rozbawienie mieszało się z przerażeniem. Intuicja ich najstarszego syna była mocno niepokojąca. - Hugo, nie przerywamy. - Przepraszam tato… - szepnął synek i przytulił się mocniej do mamy. - Pewnego dnia nad Paryżem zawisło niebezpieczeństwo. – wrócił do opowieści Adrien. – Człowiek o niezwykłych mocach zaczął zastraszać mieszkańców miasta, zsyłając na nich superzłoczyńców. Nazywał
Czytaj więcej