To tylko pozory - cz.3

-
(3) - LadyBug

- Powiedz, że to nie ty – mruknął Adrien, gdy drzwi za jego agentem się zamknęły.
- Co: nie ja? – zdziwił się Nino.
- No, że to nie twój głupi pomysł.
- Pomysł nie jest mój – przyznał ochroniarz i szybko dodał: - I nie jest głupi.
- Jest!
- Inaczej byś mówił, gdybyś wiedział, czego się nasłuchałem!
- A czego ty się mogłeś nasłuchać? – zdziwił się Adrien.
- Lepiej usiądź… - Westchnął Nino. – Twój ojciec wezwał mnie w zeszłym tygodniu…
- A po cóż?
- Jezu, Adrien! Może pomyśl trochę?
- Ale… O czym?
- A o czym my tu do diabła gadamy od pół godziny?
- Ale jaki to ma związek?
- Ty jakiś wyjątkowo odporny na myślenie jesteś.
- Obrażasz mnie?
- Dobra, łopatologicznie… A mówi się, że to blondynki są głupie.
- Na twoim miejscu zacząłbym gadać.
- Twój tata wymyślił sobie, że skoro jestem twoim ochroniarzem… I skoro się przyjaźnimy… I skoro nie miałeś nigdy żadnej dziewczyny… - Nino zawiesił nagle głos, bo jednak nie przechodziło mu przez gardło powtórzenie tego, o co został posądzony przez Gabriela Agreste’a.
- Ty sobie chyba żartujesz! – wykrzyknął oburzony Adrien, który wreszcie doczytał, co było między wierszami. – Skąd mu to przyszło do głowy?!
- W sumie sam zacząłem się zastanawiać, czy on czasem nie ma racji…
- No wiesz co?!
- No, a co miałem sobie pomyśleć?! – bronił się Nino. – Wszystko świadczy przeciwko tobie. To znaczy, chciałem powiedzieć, że wszystko wskazuje na to, że to prawda. Nawet Plagg uwierzył w to, że musisz… No wiesz…
- Nie, no. To chyba jakiś koszmar… - Adrien schował twarz w dłoniach. Poszaleli wszyscy, czy co? Dlaczego wszyscy nagle zaczęli się interesować jego życiem uczuciowym?
- Pogadałem potem z Plaggiem i on wpadł na pomysł, że trzeba cię umówić z jakąś dziewczyną. Poudajecie trochę piękny związek, twój ojciec się odczepi, ja nie stracę roboty…
- Ty naprawdę myślałeś, że ja na ciebie lecę? – wykrztusił Adrien po chwili, jakby wciąż trawił tę sensację.
Nino wzruszył niepewnie ramionami w odpowiedzi.
- Czy ja kiedykolwiek zachowywałem się, jakbym leciał na ciebie? – Adrien zmarszczył brwi.
- No nie – przyznał Nino. – Ale twój ojciec wziął mnie w taki krzyżowy ogień pytań, że już zgłupiałem do reszty.
- Najwyraźniej – przytaknął Adrien. – Musiałeś do reszty zgłupieć, żeby poprzeć ten chory pomysł Plagga.
- Widziałeś ją chociaż?
- Kogo? – przestraszył się Adrien.
- No, tę całą LadyBug.
- Pierwszy raz usłyszałem o niej dzisiaj od Plagga.
- Wrzuć sobie youtube’a. Jak ci w oku nie błyśnie, to jesteś gejem.
- Ale śmieszne… A co? Tobie błysnęło?
- Ja mam kogoś innego na oku – wymamrotał Nino, rumieniąc się lekko.
- Tylko błagam. Powiedz, że nie mnie…
- Nie jesteś w moim typie. Sorka.
- Czy możemy już nigdy nie wracać do tego tematu?
- Spoko. – Nino klepnął przyjaciela w łopatki, po czym podał mu telefon. – A teraz popatrz sobie na swoją nową dziewczynę…
A potem nie odmówił sobie przyjemności, żeby zerknąć na Adriena, kiedy ten zaczął oglądać występ LadyBug. Uśmiechnął się pod nosem, kiedy zauważył, że przyjacielowi jednak błysnęło coś w oku.

––
To tylko pozory – cz.2  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  To tylko pozory – cz.4

Czytaj opowiadanie „To tylko pozory” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej