Miraculum FanFiction: Luka - cz. 6

Było sobotnie popołudnie.

Marinette siedziała rozłożona na kanapie i powoli kończyła czytać rozdział z podręcznika do historii. Jej lewa ręka zwisała z kanapy, a palce bezwiednie przeczesywały włosy siedzącego na podłodze Adriena, odrabiającego zadanie z chemii. Mama Marinette zerknęła ukradkiem na uczące się dzieciaki i wycofała się cichutko do cukierni.

- Są rozkoszni… - zaśmiała się do męża.

- Dziwię się, że w ogóle mogą skupić się nauce. – odpowiedział jej żartobliwie Tom.

- Wiesz, że ja też? – zdziwiła się Sabine. – Strasznie poważnie do tego podeszli. Chyba możemy być dumni z naszej córki.

- Yhm. Wychodzi na to, że dobrze ją wychowaliśmy.

Przytulili się do siebie, a potem zabrali do pracy. Skoro dzieciaki dzielnie zmagały się ze swoimi obowiązkami, oni także musieli trzymać fason.

- Skończyłam… - westchnęła Marinette.

- A nie mogłabyś jeszcze poczytać czegoś? – zapytał Adrien nieobecnym tonem. – To wzmaga moje możliwości obliczeniowe.

- Moje czytanie? – zaśmiała się cicho, podnosząc lewą rękę, żeby zamknąć i odłożyć książkę. Adrien szybko ją złapał za nadgarstek.

- To, co robisz przy okazji czytania. – odpowiedział.

- O rany! Robiłam to zupełnie nieświadomie! – zarumieniła się.

- O ile sobie przypominam, mieliśmy jeszcze zadane przeczytanie jakiegoś opowiadania. – zasugerował.

- Adrien, już je przeczytałam.

- Kurczę…

- To ja sobie teraz odpocznę, a ty licz. – oparła się wygodniej na poduszkach, przymknęła oczy i zanurzyła dłoń ponownie w jego włosach.

- O tak. To rozumiem, Moja Pani. – uśmiechnął się Adrien i wrócił do obliczeń, nieświadomie zamruczał.

Marinette otworzyła oczy.

- Czy ty… właśnie zamruczałeś?

- Niee… niemożliwe. – zmieszał się. - Mruczę tylko jako Czarny Kot.

- Zamruczałeś, Adrienie Agreste.

- Jesteś pewna, że to nie mruczał Plagg? – droczył się Adrien, kończąc zadanie z chemii.

- Gdzie go zostawiłeś?

- Ostatnio widziałem go na talerzu z camembertem w objęciach.

- Talerz się zgadza. Camembert przeszedł już do historii. – odezwał się Plagg z ukrytego za domkiem dla lalek talerza.

- Ok, Księżniczko. – westchnął Adrien. – Skończyłem chemię. Twoja kolej.

- Jakbyś mi dał odpisać, to szybciej byśmy się wyrobili z zadaniem domowym. – uśmiechnęła się przymilnie i mrugnęła porozumiewawczo.

- Ale to byłoby oszustwo. Jak się do tego ma pani podejście do prawdomówności? – uśmiechnął się do niej szeroko.

- Wiem, wiem, Kocie… Ale pokusa była zbyt silna…

- Oj, Marinette. Nie łam mi serca, mówiąc, że nawet twój kręgosłup moralny ma swoją cenę!

- Nie ma. – westchnęła. – Przecież i tak wiem, że muszę się tego nauczyć. Tylko patrz mi na ręce. Na wypadek, gdybym zaczęła robić jakieś głupoty. – usiadła prosto i wzięła zeszyt do chemii.

- Cóż… ręce też masz ładne. Choć miałem ochotę popatrzeć na co innego. – podniósł się z podłogi i usiadł obok niej. Bardzo blisko, otaczając ją ramieniem.

- Kocie, chemia.

- Taaak… chemia. – zamruczał całując ją w ramię.

- Jesteś niemożliwy! – poruszyła ramieniem, próbując go zrzucić.

- Mhmm…

- Adrien, nie mogę się skupić, kiedy tak robisz.

- Mhmm… mnie to pomagało.

- Jesteś pewien, że mówimy o tym samym? – odwróciła się do niego i spojrzała figlarnie. – Chcesz mi powiedzieć, że jesteś w stanie przypomnieć sobie najważniejsze daty z… hmmm… Wielkiej Rewolucji, kiedy będę ci robić taaak…? – i chuchnęła mu ciepłym oddechem w kark, jak kiedyś w pewnym kultowym filmie zrobiła Marion pewnemu Robin Hoodowi. – Noo? Panie Agreste? Jak tam data wybuchuuuuu Rewoluuuucji? – drażniła się z nim.

- Mhmmmm… Daj mi chwilę…

- Widzisz? – uśmiechnęła się z satysfakcją i pocałowała go w policzek. – A teraz wracam do chemii.

- Nie sądziłem, że nauka może być taka przyjemna. – mruknął, opierając policzek na jej ramieniu i zerkając, jak rozwiązuje zadanie.

- Yhm… - mruknęła rozkojarzonym tonem, całkowicie pochłonięta zadaniem z chemii.

- Tu ma być… - zaczął, ale go uciszyła niecierpliwym syknięciem.

- Myślę, Kocie. – mruknęła.

- Już się przymykam, Moja Pani.

- Grzeczna Kicia. - uśmiechnęła się pod nosem i wróciła do zadania.

---

Luka cz. 5  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 7

Czytaj opowiadanie "Luka" od początku