Miraculum FanFiction: Luka - cz. 8

-
Marinette zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Musiała mu to wszystko opowiedzieć. Zrzucić ten ciężar z wątroby.
- Hmmm. Zaczęło się w tym dniu, kiedy Lila przyszła do naszej szkoły. Poszła z tobą do biblioteki.
- Skąd wiesz? – wyrwało mu się.
- Poszłam za wami. – odpowiedziała. – Jak się zapewne domyślasz, byłam zazdrosna. – uśmiechnęła się na wspomnienie tamtego dnia. Wtedy nie było jej do śmiechu, ale dzisiaj była mądrzejsza o istotną wiedzę dotyczącą uczuć Adriena. – Miałeś nie przerywać!
- Yhm. Już siedzę cicho.
- No i schowałam się za regałem. A ona tak nachalnie cię podrywała, że myślałam, że ją rozszarpię. – zgrzytnęła zębami na samo wspomnienie, a Adrien wyszczerzył się w uśmiechu. – No, trochę tam narozrabiałam. Wiesz, jaka bywam niezdarna, jak się denerwuję… Kilka książek zleciało, przewróciłam wózek, no… wiesz…
- A, to się wyjaśniło, skąd te hałasy!
- Miałeś nie przeszkadzać. – znowu go upomniała. – Bo nigdy nie skończę. No i wtedy Tikki zauważyła twoją książkę i powiedziała, że musi się upewnić, bo to może być bardzo ważna książka. A potem wysypały się wszystkie twoje rzeczy z torby. I…
- To ty zabrałaś moją książkę?! – wykrzyknął Adrien w oburzeniu. To przez Marinette miał te problemy? To przez nią ojciec zamknął go w domu?
- ADRIEN!!! – wykrzyknęły w oburzeniu kwami.
- Przymknij się, bo ona nigdy nie skończy! – warknął Plagg.
- A nawet nie doszła do początku historii! – dodała Tikki. – Dawaj, Marinette!
- Och, ok… No więc… Ech… Ja schowałam się pod stołem. NIE PYTAJ, skąd się tam wzięłam! – wrzasnęła, widząc, że Adrien nabiera już powietrza. – Błagam… Nie przerywaj. No i doskonale widziałam, jak Lila odsunęła stopą twoją książkę, a potem ją zabrała. Więc jak tylko wybiegłeś z biblioteki na trening, chciałam biec za tobą i ci powiedzieć, co z niej za złodziejka. Ale Tikki kazała mi najpierw odzyskać książkę. Więc poszłam za Lilą do parku. Potem ty przyszedłeś, a ona wyrzuciła książkę do śmietnika. I Tikki ją stamtąd zabrała. A potem się zezłościłam, bo ona tak strasznie kłamała. No i zmieniłam w Biedronkę, i jej nagadałam. A potem ona się zmieniła w Lisicę… Ciąg dalszy znasz. A potem… - westchnęła. – A potem Tikki mi powiedziała, że to jest święta książka o miraculach. I że jest ktoś, kto jej szuka od wielu lat. I zaprowadziła mnie do Mistrza Fu. Ja już kiedyś u niego byłam, jak Tikki była chora. – Adrien znów zaczerpnął powietrza, żeby zapytać, czy to znaczy, że kwami chorują, ale Marinette była szybsza i znów położyła mu palec na ustach. – I wtedy Mistrz Fu mi powiedział, że książka prawdopodobnie należy do Władcy Ciem. I wtedy ja… - zamilkła.
- No dalej, Marinette… - zachęciła ją Tikki. – Dobrze ci idzie…
- Strasznie cię przepraszam, Adrien. Ale w pierwszej chwili pomyślałam… Pomyślałam… że to ty jesteś Władcą Ciem. – spojrzała na niego przestraszona. Adrien roześmiał się głośno. Plagg popatrzył na niego z niesmakiem.
- Nie no, młody… Poważnie? Bawi cię to?
- Potem dowiedziałam się w szkole, że to jednak książka twojego taty. I mi strasznie ulżyło. Że to nie ty. Ale z drugiej strony oznaczałoby, że to twój tata jest Władcą Ciem. A potem twój tata stał się ofiarą akumy… I już sama nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. Po tym wszystkim wróciłam do Mistrza Fu. Powiedziałam mu wszystko i że muszę oddać książkę, bo inaczej nie wrócisz do szkoły. I spytałam go… spytałam… czy Władca Ciem może nasłać akumę na siebie samego…
- I co ci powiedział? – zapytał Adrien bez tchu.
- Nie był pewien… - odpowiedziała Marinette zamierającym tonem. – Nie powiedział kategorycznie, że nie… Tak mi przykro…
- Ale nie powiedział też kategorycznie, że tak. – odpowiedział jej szybko Adrien. – Co było dalej? Jak książka wróciła do taty?
- Odniosłam mu ją.
- CO?!
- Mistrz Fu zrobił sobie zdjęcia każdej strony i zajął się badaniem tajemnic naszych miraculów. A ja odniosłam książkę twojemu tacie.
- Oso… osobiście? – wykrztusił Adrien, patrząc na Marinette z niedowierzaniem.
- Mówiłem ci, że jest odważna… - mruknął półgębkiem Plagg.
- No tak. – odpowiedziała tak po prostu. – Inaczej nie wróciłbyś do szkoły.
- Och, Marinette! – wykrzyknął Adrien, gwałtownie ją przytulając. – Dlaczego nic nie powiedziałaś? Zastanawiałem się, skąd nagle ta zmiana decyzji. Ale tata nic mi nie chciał powiedzieć.
- Bo go o to poprosiłam. Żeby ci nie mówił.
- Nie wierzę, że zrobiłaś coś takiego dla mnie!
- Wiesz… Zazwyczaj robię dla ciebie znacznie groźniejsze rzeczy.
- Ale jako Biedronka. A jako Marinette… Nie mogę w to uwierzyć. Jesteś… Jesteś… wiesz… nie ma słów na określenie, jaka jesteś cudowna! – spojrzał na nią z zachwytem, a zaraz potem pocałował.

---
Luka cz. 7  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 9

Czytaj opowiadanie "Luka" od początku


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej