Miraculum FanFiction: Luka - cz. 9

-
- No dobra. Załóżmy, że mój straszny ojciec jest Władcą Ciem. – powiedział nagle Adrien. – Po co miałby wyrządzać tyle zła?
- Połączenie naszych miraculów daje władzę absolutną. – odpowiedziała Marinette. – Można wtedy spełnić każde życzenie posiadacza super-mocy.
- O Boże… - zaniemówił Adrien.
- Co?
- On może… on może chcieć sprowadzić moją mamę z powrotem. – wyszeptał. – Może po to są mu potrzebne nasze miracula. Przecież gdyby o to chodziło, moglibyśmy mu…
- Nie, Adrien! – przerwała ostro Marinette.
- Nie rozumiesz! – odpowiedział jej zarumieniony z emocji. – To znaczy, że on wcale nie jest zły. Przecież ma dobre intencje!
- Naprawdę myślisz, że cel uświęca środki? – spytała go poważnym tonem. – Że pragnienie odzyskania żony usprawiedliwia to wszystko, co zrobił przez ostatni rok? Czy dążąc do dobrego celu, czyniąc zło, jest się dobrym?
- Nie wiem, Marinette. Ale trochę go rozumiem. To znaczy… Masz absolutną rację, ale… No zrozum… A gdyby chodziło o kogoś, kogo tak bardzo kochasz, że nie możesz bez niego żyć, to nie zrobiłabyś tego samego?
- Adrien… Ja nawet nie chcę sobie tego wyobrażać! – spojrzała na niego ze łzami i przez chwilę sprawiała wrażenie, jakby jednak wyobraźnia zadziałała. Zamknęła oczy i potrząsnęła głową, żeby wyrzucić z niej te myśli. Było jeszcze coś do wyjaśnienia. – Adrien… Jest jeszcze coś, o czym jeszcze ci nie powiedziałam. Bo to nie jest takie proste. A ty musisz zrozumieć, że nie możemy nigdy dopuścić do tego, żeby ktokolwiek połączył nasze miracula.
- Ale dlaczego? Przecież to mój tata. Sprowadzi mamę i zaraz nam je odda.
- Adrien! – przywołała go do porządku Marinette. – Mnie też się wydawało, że to takie cudowne lekarstwo na wszystkie bolączki tego świata. Ale Mistrz Fu wyjaśnił mi, że Wszechświat działa w oparciu o zasadę równowagi. To dlatego nasze miracula są takie potężne. Bo się równoważą. Biedronka to symbol przynoszący szczęście, czarny kot – pecha. Ja mam moc tworzenia, ty niszczenia. Jeszcze nie rozumiesz? Jeśli twój tata zażyczy sobie, żeby wróciła twoja mama… to… - zamilkła, nie mogąc wypowiedzieć na głos tego, co miała na myśli. Nie zniosłaby tego…
- To dla równowagi straci kogoś równie ważnego dla siebie? – dokończył za nią Adrien głucho.
- Nie pozwolę mu na to. – odpowiedziała mu zdecydowanym tonem. – A twój tata nie wie o tym, bo ta informacja jest zapisana kodem w tej książce i twój tata na pewno tego kodu nie złamał.
- A gdybyśmy mu powiedzieli?
- Wtedy dowie się, że jesteśmy posiadaczami miraculów, na które on poluje od roku. Nie wydaje ci się, że wtedy po prostu odbierze ci pierścień, a mnie kolczyki? Tak normalnie, kiedy jesteśmy sobą, a nie Biedronką i Czarnym Kotem. Sam jesteś w ogromnym niebezpieczeństwie, bo przecież on może przyjść do ciebie nocą i po prostu ci go zsunąć z palca, kiedy śpisz.
- Mmmarinette… - zająknął się Adrien.
- No?
- Teraz sobie przypomniałem taki jeden dzień… Pamiętasz, jak ratowaliśmy Paryż przed Simonem Mówi? – zapytał, a ona zarumieniła się i spuściła wzrok. Spojrzał na nią z ukosa, bo też sobie przypomniał, jak szukała go w łazience. Uśmiechnął się, a jej rumieniec się pogłębił. – Ach, zatem pamiętasz. Jako Czarny Kot prawie się zdradziłem przed tatą, bo wymsknęła mi się wiedza o systemie ochronnym.
- Ach, rzeczywiście! Zupełnie tego nie skojarzyłam.
- No i potem tata odwiedził mnie w moim pokoju. I zwrócił uwagę na mój pierścień.
- Myślisz, że się domyśla?
- Mam nadzieję, że nie. Bo rzeczywiście moje miraculum byłoby w niebezpieczeństwie.
- Robi się nieciekawie… - mruknął Plagg przysłuchujący się ich rozmowie.
- Uważam, że powinniśmy koniecznie odwiedzić Mistrza Fu. – odezwała się Tikki, jak zawsze rozsądna.
- Masz rację, Tikki. – odpowiedziała jej zdecydowanym tonem Marinette i wstała z kanapy.
- Teraz chcesz iść? – zdziwił się Adrien.
- Nie mamy chwili do stracenia. Adrien, jeśli rzeczywiście to twój tata jest Władcą Ciem, to znaczy, że okrutnie z nas zakpił wysyłając na siebie akumę. To znaczy, że była to świetnie zaplanowana dywersja. I o ile nie boję się jego zakumanizowanych złoczyńców i jako Biedronka mogę z nimi walczyć do upadłego, to takich podejrzanych zabiegów boję ponad wszystko. A jak jeszcze pomyślę, że od straty jednego z miraculów dzielą nas tylko cienkie drzwi do twojego pokoju, to jestem wręcz przerażona. I mam nadzieję, że Mistrz Fu poratuje nas czymś więcej niż tylko dobrą radą, żebyśmy byli ostrożni.
- Nie chciałbym zostać zmuszony do słuchania rozkazów Władcy Ciem… - mruknął Plagg, chowając się do kieszeni Adriena.
- No, ale przecież ty wiesz, że on jest zły. – stwierdził Adrien.
- Kwami muszą być posłuszne swojemu panu. – odpowiedziała mu cicho Tikki. – Nawet jeśli wiemy, że to wbrew zasadom lub jest po prostu złe… Jestem pewna, że dla Nooroo jest to bardzo trudne. Była naszą przyjaciółką. A teraz musi pomagać w czynieniu zła. – dodała, po czym pofrunęła do torebki Marinette. Plagg ukrył się pod koszulą Adriena.

---
Luka cz. 8  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 10

Czytaj opowiadanie "Luka" od początku


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej