Miraculum FanFiction: Troublemaker cz. 3

-
Pocałunek przerwała Marinette. Spojrzała na niego z oburzeniem.
- Czarny Kocie! Co to było, do licha?
Spojrzał na nią nieprzytomnie. Boże, co to było? Co właśnie się wydarzyło? I… czemu ona ma pretensje? Ach… Jest przecież Czarnym Kotem. Na chwilę się zapomniał.
- Ja… Sam nie wiem… Chciałem cię pocieszyć.
- Ach… - westchnęła i dotknęła w zamyśleniu swoich ust. Och, do licha, dwa pierwsze pocałunki w jej życiu i oba z Czarnym Kotem. Życie nie jest sprawiedliwe!
Czarny Kot miał wielką ochotę zrobić to samo. Wciąż czuł ten pocałunek na ustach. Przedziwna sprawa!
- Wrócisz do szkoły, Marinette? – zapytał z nadzieją.
- Nnie wiem… - wyszeptała.
- Proszę cię. Zrób to dla… - zająknął się. - …swoich przyjaciół.
- Ja… Muszę to jeszcze przemyśleć.
- Nie skupiaj się na złych rzeczach, Marinette. Masz przyjaciół, którzy chcą cię wspierać. Oni nie pozwolą cię skrzywdzić.
- Tak, wiem… Ale… Alya mnie nie ochroni przed… - urwała.
- Ale Adrien już tak. – odpowiedział jej z uśmiechem i zrobił w jej stronę krok. Instynktownie się odsunęła, a jej dłoń znów powędrowała w stronę ust.
- Adrien…?
- No, Adrien! – zaśmiał się. – Stanie za tobą murem. To reszta się odczepi.
- Ale… Skąd masz pewność, że on…?
- Bo mam. – odpowiedział zdecydowanie. – Zaufaj mi, Księżniczko.
- Do… Dobrze…
- To wrócisz?
- Chy… Chyba tak… - szepnęła.
- Super! – ucieszył się. – To moja misja zakończyła się sukcesem.
- Twoja misja?
- Miałem na dziś wyznaczone zadanie sprowadzenia cię z powrotem do świata. – uśmiechnął się szelmowsko, wchodząc z powrotem w rolę Czarnego Kota.
- Ach… - westchnęła.
Miała cichą nadzieję, że to Adrien poprosił Czarnego Kota o interwencję. Choć nie do końca była zadowolona ze środków, za pomocą których się to odbyło. Ale może… Jeśli Czarny Kot powie Adrienowi o tym pocałunku, to Adrien poczuje się trochę zazdrosny? Nie… Na pewno to Alya poprosiła Czarnego Kota o pomoc. Bo to ona dobijała się od kilku dni do drzwi jej pokoju.
- Trzymaj się, Księżniczko. – wskoczył na balustradę.
- Postaram się. – uśmiechnęła się do niego nieśmiało. – Dziękuję, Czarny Kocie.
- Polecam się na przyszłość! – zasalutował jej, uśmiechając się łobuzersko, jak zwykle.
- Tylko… Tylko może już mnie nie całuj… - szepnęła, odwzajemniając uśmiech.
Prawie zleciał z balkonu.
- Że co?
- No… Wolałabym… żebyś już mnie więcej nie całował…
- Nie podobał ci się mój pocałunek? – spytał zdumiony.
- Nie chodzi o to, czy mi się podobał, czy nie. – odpowiedziała wymijająco, a on uczepił się z dziwną nadzieją tego, że nie dała jednoznacznej odpowiedzi. – Wolałabym zachować moje pocałunki dla… mojego kogoś wyjątkowego. A ty już jesteś zajęty, pamiętasz?
- Och, no tak. – roześmiał się z ulgą. – Spadam, Księżniczko! Do zobaczenia!
- Do zobaczenia, Czarny Kocie!
- Do jutra… - szepnął do siebie, jak już był na sąsiednim dachu. I uśmiechnął do siebie.

---
Troublemaker cz. 2  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Troublemaker cz. 4

Czytaj opowiadanie „Troublemaker” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej