Miraculum FanFiction: Zagadka Chloe B. - cz. 3

-
Zbliżała się siódma wieczorem i hol w hotelu Le Grand Paris wyglądał dokładnie tak, jak zaplanowała Chloe. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Zresztą… Trudno, żeby miało być inaczej. W końcu wszystkim zajęła się Vivienne! Od dekoracji kwiatowych przez wybór przekąsek po muzykę – wszystko musiało być idealne.
I było.
Tylko Chloe czuła się jakoś dziwnie. Coś nie grało. Nie czuła podekscytowania typowego dla oczekiwania na coś przyjemnego. Nie czuła też stresu jak przy czekaniu na coś nieprzyjemnego. Czuła… czuła… pustkę…
Jak to możliwe? Co się zmieniło? Czy to możliwe, że wciąż męczy ją ten list od matki? Ale co w nim takiego było? Niecierpliwym ruchem wyszarpnęła kartkę z kieszeni i raz jeszcze przeczytała. Poczuła irytację dokładnie w tych samych momentach. Nagle… Znalazła w treści coś interesującego. Zaraz, zaraz… Jej mama i mama Adriena chciały, żeby oni byli razem? Żeby połączyły ich więzy rodzinne? Chciały ich zaręczyć w kołyskach? Och, to naprawdę cudowna wiadomość!
Chloe natychmiast się rozchmurzyła i już oczami wyobraźni widziała, jak przekazuje tę szczęśliwą wiadomość Adrienowi!
Rzuciła mu się na szyję, jak tylko przekroczył drzwi wejściowe. W ogóle nie obchodziło jej to, że pojawił się w towarzystwie – był z nim Nino, jego dziewczyna Alya, do której jak zwykle doczepiona była Marinette. To wszystko było nieważne! Bo ona miała dla Adriena nowinę!
- Cześć, Adrien! Nie uwierzysz, co się stało?!
- Nie uwierzę. – roześmiał się w odpowiedzi.
- Już się nie mogłam doczekać, kiedy przyjdziesz, żeby ci to powiedzieć. Nie uwierzysz!
- Już to mówiłaś. Co się stało?
- Moja mama przekazała mi list!
- Twoja mama wróciła?
- Nie. Napisała do mnie list pożegnalny, który miał mi zostać wręczony w moje piętnaste urodziny! I właśnie dzisiaj go otrzymałam! Nie zgadniesz, co w nim było!
- Nawet nie będę próbował! – parsknął śmiechem Adrien, a Nino i Alya wymienili szybkie spojrzenia.
- Okazuje się, że nasze mamy się przyjaźniły! Twoja mama i moja!
- O, to rzeczywiście zaskakujące… - mruknął ostrożnie, nie mając pojęcia, do czego zmierza Chloe.
- I one naprawdę bardzo blisko się przyjaźniły! I wymyśliły sobie, że… - urwała na chwilę i dokończyła z szerokim uśmiechem: - Nie. Lepiej! One nas zaręczyły w kołyskach!
- Że co? – wykrztusił.
- Zaręczyły nas w kołyskach! – powtórzyła szczęśliwa Chloe.
Nie wspomniała, że to sobie dopowiedziała na podstawie listu od mamy. Przemilczała, że tylko chciały to zrobić i że małżeństwo ich dzieci było tylko ich naiwnym marzeniem.
- Baby głupieją nad kołyskami. – odezwał się nagle Nino. – W życiu nie pozwolę na kupienie takiego świństwa, zapamiętaj sobie Alya!
Alya spojrzała na swojego chłopaka zdumiona, po czym nagle wybuchnęła śmiechem. Chloe spojrzała z niesmakiem na nich. Dlaczego wtrącali się do jej rozmowy z Adrienem?

---
Zagadka Chloe B. cz. 2  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Zagadka Chloe B. cz. 4


Czytaj opowiadanie "Zagadka Chloe B." od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej