Miraculum FanFiction: Zagadka Chloe B. - cz. 7

-
A zatem jego imię zaczyna się na „J”. Wiele jej to nie powiedziało. Nie znała żadnych J-ów. Jedyny „J”, który przychodził jej do głowy to był znany rockman Jagged Stone, który na pewno nie miał nic wspólnego z chłopakiem z imprezy urodzinowej.

Było niedzielne popołudnie i Chloe wygrzewała się na tarasie. Róża, którą dostała wczoraj w tak tajemniczy sposób, stała dumnie w wazonie na toaletce. Bilecik z podziękowaniem został schowany do szuflady, w której Chloe trzymała tylko najważniejsze skarby. Wczoraj czytała go chyba tysiąc razy, a za każdym razem w okolicach żołądka czuła dziwną sensację.

W tym podarowaniu jej róży było coś romantycznego, czego Chloe nie próbowała po staremu zagłuszyć. Wręcz przeciwnie, pozwoliła samej sobie na dość śmiałe przypuszczenie, że ów tajemniczy chłopak może żywić wobec niej jakieś życzliwe uczucia. I nawet nie miałaby nic przeciwko w pozwoleniu mu na ich okazywanie. Nie, żeby sama coś tam do niego żywiła. No, ostatecznie może uznać, że obiektywnie jest przystojny, wspaniale tańczy i jest błyskotliwy, bo zabawiał ją rozmową, a ona nawet nie zauważyła, kiedy minął cały wieczór. Ale nie, żeby od razu się w takim zakochiwać. Skoro nie zakochała się nawet – NAWET!!! – w Adrienie, to nie ma na świecie człowieka, dla którego mogłaby stracić głowę!

Nagle rozmyślania przerwał jej hałas, który rozległ się na ulicy. Ktoś komuś chyba zajechał drogę, ktoś hamował, ktoś inny trąbił. Zirytowana podniosła się z leżaka. Podeszła do barierki i spojrzała w dół. Zaraz zadzwoni do tatusia, żeby nasłał na tych natrętów jakąś policję z mandatami! Wtem zamarła w bezruchu i wstrzymała oddech. To on! Jej J. To znaczy nie „jej”! Po prostu J. Co on tu robił?

Obserwowała z góry, jak zsiada ze skutera i podchodzi z jakąś paczką do drzwi. Nie słyszała słów, ale mogła się domyślić, że ma dla kogoś przesyłkę. Po chwili wsiadł z powrotem na skuter i odjechał sprzed hotelu. Aż westchnęła rozczarowana. J. był gońcem. Zwykłym najzwyklejszym gońcem!
Nic dziwnego, że wkręcił się na jej przyjęcie! Jeśli na stałe kursował na trasie do hotelu Le Grand Paris, to portierzy i ochrona doskonale go znali. Przeszedł obok nich bez problemu zarówno przed przyjęciem, jak i wczoraj z różą dla niej. Prychnęła z irytacją. Ależ się dała podejść! I jeszcze ta róża!
I pomyśleć, że już prawie, prawie… Och! To było nie do zniesienia! Cóż za rozczarowanie! Nic dziwnego, że do niej uderzał. Musiała być to dla niego niezła nobilitacja! Tańczyć z samą Chloe Bourgeois! A ona mu jeszcze pozwoliła na to przez całą imprezę! Boże, jak to się wyda, to stanie się pośmiewiskiem całej szkoły. A nawet i całego Paryża!

Wpadła do pokoju jak burza. Wściekłym wzrokiem zmierzyła różę. Miała wielką ochotę rozszarpać ją na strzępy. Ale powstrzymała się w ostatniej chwili. Zbyt piękny był ten kwiat, żeby go niszczyć w złości. Musi gdzieś się wyładować. Chwyciła żakiet i torebkę i ruszyła w stronę drzwi. Pukanie rozległo się dokładnie w momencie, kiedy naciskała klamkę. Wystraszyła się i na dosłownie ułamek sekundy zapomniała o swojej wściekłości. Ale to był tylko ułamek sekundy. Szarpnęła klamkę gwałtownie, przyprawiając lokaja niemalże o zawał.
- P-panienko Chloe. Mam przesyłkę.
- Dzięki, Jean-Jacques. – rzuciła szybko i wyrwała mu paczkę.
Szybko zamknęła drzwi i obejrzała przesyłkę. Rozmiar i kolor paczki pasował do pudełka, które przyniósł J. Prychnęła jak rozzłoszczona kotka. Goniec! Co za potwarz!

Ale ciekawość zwyciężyła. Rozerwała papier i czym prędzej zajrzała do pudełka. W środku był liścik spoczywający na czymś, co wyglądało jak… peruka? Wzięła list delikatnie dwoma palcami, żeby przypadkiem nie dotknąć tych brrr… sztucznych włosów.
„Chloe,
Wiem, że znalazłaś różę ode mnie. Chciałbym Cię bardzo przeprosić za brak manier. Uświadomiłem sobie, że się nie przedstawiłem. Mam na imię Jerome. I chciałbym Ci jeszcze wyjaśnić parę rzeczy. Czy zgodziłabyś się spotkać ze mną jutro po szkole w parku? Tak pomyślałem, że może będziesz wolała spotkać się incognito. Stąd pomysł z rudą peruką. Jeśli Ci się nie podoba, potraktuj to jako żart.
Ale zaproszenie jest na serio.
J.”

No i masz ci los!

Nadal nic nie wiedziała, a jeszcze uleciała z niej cała złość. Co ona ma teraz o tym wszystkim myśleć?!

---
Zagadka Chloe B. cz. 6  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Zagadka Chloe B. cz. 8


Czytaj opowiadanie "Zagadka Chloe B." od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej