Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 13

-
- Przepraszam cię za mamę. – westchnęła Marinette, jak tylko odstawiła tacę na biurko.
- Nie masz za co przepraszać. – odpowiedział szybko Adrien.
- Nie wiem, co w nią wstąpiło. – zignorowała go. – Widziała wczoraj wieczorem, że mnie odprowadziłeś i chyba… dorobiła do tego jakąś teorię. Przepraszam.
- Naprawdę nie musisz! – uśmiechnął się do niej. – Nie czuję się dotknięty. To było nawet… miłe… - dodał, rumieniąc się trochę.
Odwrócił wzrok zakłopotany, co sprawiło, że i Marinette poczuła się nieswojo. Nagle jakby powietrze między zgęstniało i zapadła niezręczna cisza...
- Często…? Yhm… tak z mamą gotujecie? – spytał po chwili Adrien, byleby tylko przerwać tę ciszę.
- Zawsze w weekendy. W tygodniu rzadko kiedy mamy na to czas. Dlatego tym bardziej cenię sobie te chwile. – odpowiedziała szybko Marinette, żeby podtrzymać rozmowę i rozładować to dziwne napięcie między nimi.
Zaraz jednak zauważyła, że nie pomogła. Adrien spuścił głowę, a ona uświadomiła sobie, że przecież całkiem niedawno stracił mamę. Zrobiło jej się znowu potwornie głupio. To ich dzisiejsze spotkanie to od samego początku jakaś niekończąca się porażka! Ze zdziwieniem jednak ponownie poczuła w sobie tę Biedronkową pewność siebie – a raczej swoją pewność siebie, którą ujawniała pod postacią Biedronki.
- Hej, przepraszam! – położyła mu dłoń na ramieniu i pochyliła głowę w jego stronę.
Uśmiechnęła się nieśmiało, kiedy podniósł wzrok. Przez chwilę stali tak obok siebie, patrząc sobie w oczy z naprawdę bliska.
- Wiem, że brakuje ci mamy. – szepnęła i odwróciła wzrok. Bała się, że zobaczy w jego oczach coś, przez co sytuacja stanie się jeszcze bardziej niezręczna. Był przecież facetem. Faceci nie płaczą. Chyba że są czternastoletnimi wrażliwymi półsierotami, których mama zniknęła w tajemniczych okolicznościach…
- Wiem, co ci pomoże. – powiedziała dziarskim tonem, odwracając się w stronę biurka. Wolno podeszła do biurka, dając mu czas na opanowanie się po tej dziwnej rozmowie, i sięgnęła po kubki z napojem. – Musisz koniecznie spróbować naszej firmowej czekolady. Ona jest dobra na wszystkie smutki.
Podała mu kubek, a on wreszcie odwzajemnił jej uśmiech.
- To było bardzo miłe, co powiedziałaś. – szepnął po chwili. – Dobra z ciebie przyjaciółka. Wiesz… Ja nie jestem jeszcze przyzwyczajony do… - urwał nagle zakłopotany.
- Do czego? – spytała bez tchu.
- Do tego, że ludzie bywają dobrzy. Wiesz, tak bezinteresownie…
- No wiesz? – wykrzyknęła zdumiona. – Chociaż… Jak sobie przypomnę, z kim się przyjaźniłeś jeszcze pół roku temu, to nic mnie już chyba nie zdziwi.
- Chloe nie jest taka zła… - westchnął, a ona zdziwiła się, jak szybko złapał jej aluzję.
- Jasne…
- A wiedziałaś, że Alya podejrzewała, że Chloe jest Biedronką? – zagadnął ją zupełnie innym już tonem, jakby magiczna czekolada Dupain-Chengów rzeczywiście działała cuda.
Marinette prychnęła śmiechem.
- Skąd jej to przyszło do głowy?!
- Nino mi powiedział wczoraj rano. Zanim zaatakowała nas Lady WiFi. To znaczy Paryż. Zaatakowała Paryż. – zmieszał się.
- Cała Alya. Wyciąga wnioski zanim zbierze komplet informacji!
- Po prostu jest dociekliwa. Ona naprawdę jest zdeterminowana, żeby odkryć tożsamość Biedronki.
„I ułatwić robotę Władcy Ciem…” pomyślała Marinette.
- Dlaczego? – zaciekawił się Adrien i Marinette uświadomiła sobie, że powiedziała to na głos. Zaczerwieniła się.
- No, gość zawsze domaga się miraculów Biedronki i Czarnego Kota, prawda? No to jak się dowie, kim oni są, to ułatwi mu to dostanie tego, czego chce. Jakbym ja była Władcą Ciem i dowiedziała się kim jest Biedronka i Czarny Kot, to zaczęłabym od porwania ich najbliższych. Albo ukochanych. Wiesz, krótka piłka – oddaj miraculum, to nikomu nic się nie stanie.
- Ale nie jesteś Władcą Ciem, przypadkiem? – spytał z krzywym uśmiechem Adrien, a Marinette się roześmiała:
- Myślisz, że naprawdę mogłabym nim być?
- Ten twój plan brzmiał bardzo wiarygodnie.
- Jakbym była Władcą Ciem, nie podzieliłabym się moimi planami z nikim. Nawet ze sławnym modelem, Adrienem Agrestem. – powiedziała i mrugnęła do niego.
- Możemy zapomnieć na chwilę, że jestem jakimś tam znanym modelem? – skrzywił się.
„Jeszcze pół roku temu nawet nie wiedziałam, że istniejesz…” pomyślała.
- No to byłaś chyba jedną z niewielu! – roześmiał się, a ona znów uświadomiła sobie, że powiedziała to na głos. Co się z nią do licha działo?!

---
Pocałunek cz. 12  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 14

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej