Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 26

-
Biedronka wyswobodziła się z objęć Czarnego Kota. Podeszła do taty Alyi i poprosiła go, żeby wrócił do zoo i zaopiekował się zwierzętami. Czarny Kot cierpliwie czekał na nią, mimo że jego miraculum już zapiszczało ostrzegawczo. Podeszła do niego i pogłaskała go po policzku:
- Musisz lecieć, Kocie. – szepnęła.
- Biedronko… - zaczął, ale zawahał się.
- Zgłoś się po tego całusa dzisiaj wieczorem. – uśmiechnęła się znacząco. – Tam, gdzie zawsze.
- Ale Biedronko… Ja chyba wiem, kim jesteś.
- Już to mówiłeś! – przerwała mu, kładąc dłoń na ustach.
- Ale...
- Nie możesz.
- Dlaczego?
- Bo nie możemy znać naszych tożsamości. Jesteśmy superbohaterami. Nie mamy wyboru.
- Ale ja wiem, że cię znam. To mnie zabija. Być tak blisko ciebie i nie móc ci powiedzieć, że to ja. – spojrzał jej z bliska w oczy. – Mam propozycję. Zrobimy tak. Ja dzisiaj cię odwiedzę. Jeśli to będziesz ty, to czy… potwierdzisz mi to?
- Nie wiem Czarny Kocie. Naprawdę nie wiem...
- Proszę, Biedronko. Ja muszę wiedzieć. Nie pytam cię kim jesteś. Ja pytam, czy jesteś tą osobą, którą prawie na pewno jesteś. To jest różnica, nie uważasz?
Kiwnęła głową. Powoli sięgnęła do jego policzka, a on – jak zwykle w takich chwilach – przymknął na chwilę oczy i uśmiechnął się.
- Dobrze, Czarny Kocie. Możemy tak zrobić. Ufam ci.
- Cieszę się, Biedronko. – szepnął, całując ją na pożegnanie.
Rozeszli się w przeciwne strony. Biedronka nie miała zbyt dużo czasu do zwrotnej przemiany, żeby zwodzić Czarnego Kota ucieczką na drugi koniec miasta. Kluczyła zaledwie odrobinę, po czym zawróciła do domu. Kiedy pojawiła się na swoim balkonie nie zauważyła go nigdzie. Odetchnęła z ulgą, choć ta ulga była nieco zmieszana z rozczarowaniem. Gdzieś na dnie duszy czaiła się nadzieja, że Czarny Kot domyślił się jej tożsamości. Westchnęła i otworzyła klapę w podłodze. Zeskakując do pokoju, szepnęła „odkropkuj!” i wylądowała obok łóżka już jako Marinette. Nagle zamarła. Przy jej biurku siedział Czarny Kot i uśmiechał się szeroko.
- Wiedziałem. - powiedział.

---
Pocałunek cz. 25  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunekcz. 27

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej