Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 25

- Cześć! – przywitali się w umówionym miejscu.

I zapadła krępująca cisza. Adrien obrzucił swoich przyjaciół szybkim spojrzeniem. Już wiedział od Nino, że zaplanował to wspólne wyjście, żeby pobyć trochę z Alyą. Nie ustalili tylko, jakim cudem zamierza oddzielić się od reszty towarzystwa, żeby przyjacielskie wyjście do zoo przekształcić w randkę. Adrien nie umiał go poratować żadną radą, bo sam znajdował się w stanie dalekim od idealnego.

Zanim ktokolwiek się odezwał, do ich grupki dołączyli koledzy z klasy: Kim i Max.

- Wiecie, że w zoo mają nową panterę? – zagadnął Kim.

- Coś o tym słyszałem. – podjął Nino, który zaczął sprawiać wrażenie, jakby powiększenie ich grupki było mu na rękę.

- Ciekawe, czy jest taka szybka ja! – przechwalał się Kim.

- Pantery mogą biegać z prędkością nawet 100 km/h. – wtrącił Max.

- 100 km/h? – zdziwił się Kim. – Tylko tyle? Gdybyśmy się ścigali, na pewno bym wygrał.

- Wiesz, Kim… Chyba niekoniecznie… - wtrąciła niepewnym tonem Marinette.

- Jeśli to dobrze policzyć… - zaczął Max

- Chodźcie, zobaczmy tego kota! – zaproponował Kim.

- Może za chwilę. – odpowiedziała chłodno Alya. – Zdaje się, że teraz jest pora karmienia zwierząt. A zwierzętom nie wolno przeszkadzać w posiłku. Tak mi mówił kiedyś tata.

- Właśnie, Alya! – podchwyciła Marinette, patrząc za oddalającymi się kolegami, którzy przerzucali się uwagami, czy pantera jest czy nie jest szybsza od biegacza. – Twój tata pracuje tu w zoo.

- Tak. I nawet zajmuje się tą nową panterą. – pochwaliła się przyjaciółka.

- Nie boi się? – Adrien przyłączył się do rozmowy.

- A czego tu się bać? – zaśmiała się Alya. – Tata lubi zwierzęta i one to wyczuwają. Jeśli ty okażesz strach albo agresję, wtedy rzeczywiście mogą cię zaatakować. Ale jeśli jesteś…

Nagle urwała, bo właśnie przebiegł obok nich spanikowany Kim, wrzeszcząc:

- Wściekła panteraaaa!

Zastygli w przerażeniu na widok dzikich zwierząt, które ich minęły i ruszyły w pościg za Kimem. Sekundę później Nino pociągnął Alyę w stronę jakiejś kryjówki, zaś Adrien – cóż… Nie zachował się po rycersku wobec Marinette, zostawiając ją na środku alejki, ale wiedział, że ona i tak nie pozwoli się sobą zaopiekować. Musiał jej dać swobodę do przemienienia się w Biedronkę.

Chwilę później stanęli ramię w ramię – Biedronka i Czarny Kot – między Pantermanem a Kimem.

- Jeśli ci życie miłe, wiej! – poradziła Kimowi Biedronka.

Kim ruszył jak do sprintu, zaś superbohaterowie zajęli się superzłoczyńcą. Biedronka związała go swoim magicznym jo-jo i już mieli sięgnąć po bransoletkę, w której ukryta była akuma, kiedy Panterman przywołał swoich pomocników. Dzikie zwierzęta ruszyły do ataku, a Biedronka i Czarny Kot musieli ratować się ucieczką.

- Trzeba je pozamykać w klatkach. – stwierdził Czarny Kot.

- Co ty powiesz? – zakpiła Biedronka. – Na pewno grzecznie pozwolą się tam zagonić.

Spojrzał na nią z ukosa. Musiała być zdenerwowana, skoro mówiła aż tak sarkastycznie. Nic dziwnego – zostawiła swoje jo-jo przy panterze.

Nagle Biedronka wydała z siebie okrzyk przerażenia, kiedy zobaczyła goryla ścigającego Alyę i Nino. Czarny Kot powstrzymał się od podobnego dźwięku, choć też serce przestało mu bić na widok przyjaciół będących w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

- Rozdzielmy się. – zawołała Biedronka.

Spojrzał na nią z zachwytem. Nawet w takiej chwili myślała o przyjaciołach. Cudowna dziewczyna!

Złapała Alyę i Nino w ostatniej chwili. Bezpardonowo umieściła ich w pustej klatce i zanim zamknęła drzwi, powiedziała:

- Tutaj nic wam nie grozi.

Potem wróciła do Czarnego Kota.

- Za dużo ich jest! – stwierdziła, oceniając sytuację. Dzikie zwierzęta zaczęły je otaczać.

- No to jak sobie z nimi poradzimy? – odpowiedział jej pytaniem.

- Wracamy do planu A. Musimy zniszczyć akumę i wtedy wszystko wróci do normy.

- Doskonały plan, Moja Pani. – uśmiechnął się Czarny Kot i cmoknął ją w policzek.

Ale pantera zniknęła, a jo-jo Biedronki leżało w alejce nieuszkodzone. Mieli zagadkę do rozwiązania. Mieli też Kima do znalezienia zanim dopadnie go Panterman. Ruszyli w miasto. Dostrzegli ich dosłownie w ostatnim momencie. Pantera niebezpiecznie zbliżała się do chłopaka i już-już miała go dopaść, kiedy Biedronka powstrzymała ją sprawnym rzutem swojego magicznego jo-jo. Tymczasem Czarny Kot polecił Kimowi ukryć się w jakimś budynku. Klepnął go pocieszająco w plecy, umieszczając przy okazji lokalizator na jego łopatce.

- Nie uda wam się mnie złapać! – mruknął Panterman, po czym zamienił się w orła i odleciał.

Biedronka i Czarny Kot wymienili spojrzenia.

- No to już wiemy, jak się uwolnił poprzednim razem. – westchnął Czarny Kot, wskakując na barierkę mostu i patrząc za ptakiem.

Biedronka podeszła do niego i również zapatrzyła się w niebo. Zabrakło jej pomysłów. Nagle przypomniała sobie o Kimie. Gdzie on się podział?

- Gdzie jest Kim? – zapytała Czarnego Kota.

Uśmiechnął się pod nosem i bez słowa pokazał jej migający punkt na mapie na swoim komunikatorze. Spojrzała na niego z uznaniem, a on poczuł, jak rozpiera go radość.

- Moja dobra Kicia… - szepnęła i trąciła jego koci dzwoneczek.

- Zasłużyłem na całusa? – spytał ją, tak jak ostatnio podczas walki z Antybiedroną.

- Nie musisz o nie zabiegać jakoś specjalnie, Kocie. – mrugnęła do niego i w przelocie pocałowała go w policzek. – Do roboty!

I pobiegli.

Biedronka przystanęła zdumiona, kiedy zobaczyła, że Kim ukrył się w domu jej rodziców. Och, to może być trudniejsze niż przypuszczała.

- Dobrze, że ukrył się w środku. Pantery nie umieją otwierać drzwi. – powiedział Czarny Kot.

- Pantery nie, ale co jeśli zmieni się w mniejsze stworzenie? Zresztą i tak w końcu go wywęszy. Musimy zaplanować następny krok, Kocie.

- W porządku, Moja Pani. – przytaknął.

Weszli do cukierni.

- Cześć, ma… proszę pani. – zająknęła się Biedronka, co nie umknęło uwadze Czarnego Kota.

Spojrzał na nią szybko i odwrócił wzrok. Podczas gdy Biedronka wtajemniczała Kima w swój plan, on zapatrzył się w zdjęcie Marinette ze swoimi rodzicami. Z daleka widać było, że są cudowną rodziną. Taką, jakiej on nie miał nigdy. Przypomniał sobie ostatnią sobotę, kiedy przyszedł do Marinette przygotowywać plakat, a ona z mamą robiły razem gofry w kuchni. Stłumił westchnienie. Musiał skupić się na misji.

Plan Biedronki zadziałał bez zarzutu – jak zawsze zresztą. Udało się zwabić Pantermana w pobliże cukierni Dupain-Chengów, a następnie uwięzić go w autobusie. Zauważyli, że przemiany kosztują go coraz więcej energii i bardzo chcieli go zmęczyć, żeby wreszcie dopaść akumę. Nie przewidzieli jednego – że dinozaury też są, no cóż… zwierzętami.

- Hej! To wymarłe gatunki też się liczą?! – wykrzyknął w oburzeniu Czarny Kot, po czym pociągnął partnerkę, żeby ukryć się za samochodem.

- Nie ma co się teraz skupiać na lekcjach biologii, Kocie. – mruknęła Biedronka. – Szczęśliwy traf!

Po chwili w jej dłoniach wylądował… podnośnik.

- Szkoda, że Panterman nie ma kapcia do wymiany. – skomentował Czarny Kot, a Biedronka tylko przewróciła oczami. Ech, te jego żarty…

- Usiądź mu na karku, żeby odwrócić jego uwagę, a ja go powalę.

- Nieźle kombinujesz. Potrafię odwracać uwagę… - szepnął, zbliżając twarz do jej twarzy.

- Kocie… najpierw robota, nie pamiętasz? – westchnęła.

- Zaraz pożre nas tyranozaur, Biedronko. Czy nie powinniśmy się pocałować po raz ostatni w życiu?

- Człowieku słabej wiary! – roześmiała się i cmoknęła go w policzek. – Ostatnio częściej rozdaję ci pocałunki niż łapię akumy, Kocie.

- Średnia pocałunków na akumę rośnie. – kiwnął głową. – Podoba mi się ta statystyka.

- No, dość już tych zalotów. Do roboty! – zerwała się z ziemi.

Po chwili Czarny Kot mocował się z dinozaurem, a ona właśnie odkryła, po co jest jej podnośnik. Zanim jej partner zdążył zareagować, wskoczyła tyranozaurowi do paszczy.

- Biedronko! NIEEE! – wrzasnął Czarny Kot i poczuł, że jego serce zamiera w przerażeniu. – Zapłacisz mi za to, gadzie!

Nagle dinozaur zastygł. Biedronka unieruchomiła jego paszczę podnośnikiem, a następnie spokojnie podeszła do jego łapy i zniszczyła bransoletkę. Akuma wyfrunęła tylko po to, żeby zostać złapana magicznym jo-jo.

- Koniec twoich rządów, mała akumo! – mruknęła Biedronka.

A gdy biały motylek odleciał w dal, wyciągnęła rękę w stronę Czarnego Kota w tradycyjnym żółwiku:

- Zaliczone! – powiedziała i utonęła w jego objęciach.

- Nigdy więcej mi już tego nie rób, Biedronko! – szepnął jej do ucha, a jej zrobiło się gorąco, kiedy usłyszała ton jego głosu.

---

Tytułem wyjaśnienia: w tej części – z wiadomych względów – musiałam skorzystać z kilku cytatów z odcinka pt. „Panterman”. Kilka sparafrazowałam.

---
Pocałunek cz. 24  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 26

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku