Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 10

-
- Kocie? Wszystko w porządku? – spytała cicho Biedronka.
- Ykhm… - odchrząknął. – Tak.
- Wydajesz się… Dziwnie poruszony. – przyjrzała mu się uważnie.
Na chwilę zamilkła, jakby jej przyszła jakaś myśl do głowy, ale po chwili potrząsnęła głową nieznacznie i uśmiechnęła się do niego pocieszająco.
- Musimy się dowiedzieć. – szepnął z lekką chrypką.
- Ale jak chcesz to sprawdzić?
- Trzeba się przyjrzeć z bliska domowi Gabriela Agreste’a.
- Przydałyby się plany ich domu. Może udałoby się poprosić Adriena o pomoc w ich zdobyciu? – zastanawiała się głośno Biedronka.
- Wątpię, żeby te plany były jakoś ogólnodostępne. – mruknął Czarny Kot w odpowiedzi.
- Dlatego powiedziałam, żeby poprosić Adriena o pomoc.
- Czy ty naprawdę myślisz, że on jest w stanie cokolwiek wydostać z gabinetu swojego ojca? Tam wszędzie są kamery.
- Skąd wiesz?
- Eee… Przecież byliśmy tam już kiedyś, nie pamiętasz?
- Hmmm… No tak. Ale nie zwróciłam jakoś uwagi na kamery.
- Nieważne. Chodźmy lepiej przyjrzeć się temu z bliska. Jeśli będziemy mieć trochę szczęścia, może wypuści na kogoś akumę.
- Nie liczyłabym na szczęście… - mruknęła Biedronka.
Po chwili byli na miejscu. Posiadłość Agreste’ów spowijała ciemność. Jedno z okien było otwarte.
- No patrz, Adrien ma otwarte okno! – ucieszyła się Biedronka.
Czarny Kot westchnął. No pewnie, że ma. Zawsze zostawia otwarte okno, kiedy wychodzi.
- Może potrzebuje się przewietrzyć.
Biedronka spojrzała na niego rozbawiona. Zupełnie jakby wiedziała, że co jak co, ale dzisiaj Adrien porządnie się przewietrzył na balkonie Marinette.
- Może… - mruknęła w odpowiedzi. – No to lecimy w odwiedziny!
Kiedy pojawili się w pokoju Adriena, nikogo tam nie było. Czarny Kot wspiął się na wyżyny aktorstwa, żeby odegrać zdumienie tym faktem.
- I co teraz? – spytała bezradnie Biedronka.
- Namierzmy gabinet Gabriela Agreste’a. – zaproponował Czarny Kot.
- Masz może pojęcie, gdzie on się może znajdować?
Tak się składało, że miał doskonałe pojęcie, gdzie powinni iść. Ale trzeba było naprowadzić Biedronkę na lokalizację biura Gabriela, bez wzbudzania podejrzeń skąd ją zna.
- Może odtwórzmy wszystkie nasze dotychczasowe wizyty tutaj? – zaproponował nieśmiało.
Biedronka spojrzała na niego z uznaniem. I pomyśleć, że jeszcze tydzień temu to spojrzenie wprawiłoby go w euforię.
Po chwili wyskoczyli przez okno i skierowali się do okien, gdzie wedle ich obliczeń znajdował się gabinet właściciela domu. Okno było uchylone, więc wślizgnęli się do środka.
Pokój był pusty.
Na przeciwległej ścianie znajdował się ogromny obraz Pani Agreste, teraz lekko podświetlony, co w otaczającym półmroku robiło dodatkowe wrażenie. Zupełnie, jakby był to jakiś ołtarz. Podeszli do obrazu z nabożnym zachwytem, lekko onieśmieleni.
- Kocie, spójrz… - szepnęła Biedronka i zerknęła na partnera. Ale on stał wpatrzony w oczy Emilie Agreste i jakby jej w ogóle nie słyszał. – Kocie?
- Yhm? – mruknął i oderwał wzrok od twarzy mamy.
- Spójrz tutaj. – wskazała na suknię Emilie Agreste. – Nie masz wrażenia, że kilka tych ozdób nosi ślady palców?
- Hm… Rzeczywiście. – przyjrzał się uważniej. Zanim pomyślał, przyłożył palce w wyznaczonych miejscach.
- Nie podoba mi się to. – mruknęła Biedronka. – Idzie nam za łatwo.
Nagle rozbłysło czerwone światło.
- To pułapka! – krzyknęła ostrzegawczo Biedronka, ale było już za późno.
Ziemia usunęła im się spod nóg. Biedronka w ostatniej chwili objęła mocno Czarnego Kota i osunęli się w dół. Zjeżdżali jak po wielkiej czarnej zjeżdżalni, wciąż w dół i w dół i nagle… Zupełnie bez ostrzegawczego pikania, oboje przeszli gwałtowną detransformację.
Marinette spojrzała z przerażeniem na swoje ręce, z których znikał magiczny kostium Biedronki. Kątem oka widziała znikające uszy Czarnego Kota. Obejmowała mocno kogoś, kto wydawał jej się niepokojąco znajomy.
Zjechali na sam dół. Cokolwiek to było, miało swoje dno i oni właśnie na nim wylądowali. Bez słowa. Czarny Kot – teraz w swojej cywilnej postaci – także mocno ją obejmował i nie odrywał głowy. Jakby też nie chciał poznać jej tożsamości. Ale przecież musieli się stąd jakoś uratować!
- Tikki? – szepnęła Marinette, ale kwami nie odpowiedziało.
- Tikki! – powtórzyła spanikowana.
- Nie liczyłbym na to. – odezwał się zimny głos nad nimi.

---
Tamten Dzień cz. 9  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 11

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej