Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 10

-
- Kocie? Wszystko w porządku? – spytała cicho Biedronka.
- Ykhm… - odchrząknął. – Tak.
- Wydajesz się… Dziwnie poruszony. – przyjrzała mu się uważnie.
Na chwilę zamilkła, jakby jej przyszła jakaś myśl do głowy, ale po chwili potrząsnęła głową nieznacznie i uśmiechnęła się do niego pocieszająco.
- Musimy się dowiedzieć. – szepnął z lekką chrypką.
- Ale jak chcesz to sprawdzić?
- Trzeba się przyjrzeć z bliska domowi Gabriela Agreste’a.
- Przydałyby się plany ich domu. Może udałoby się poprosić Adriena o pomoc w ich zdobyciu? – zastanawiała się głośno Biedronka.
- Wątpię, żeby te plany były jakoś ogólnodostępne. – mruknął Czarny Kot w odpowiedzi.
- Dlatego powiedziałam, żeby poprosić Adriena o pomoc.
- Czy ty naprawdę myślisz, że on jest w stanie cokolwiek wydostać z gabinetu swojego ojca? Tam wszędzie są kamery.
- Skąd wiesz?
- Eee… Przecież byliśmy tam już kiedyś, nie pamiętasz?
- Hmmm… No tak. Ale nie zwróciłam jakoś uwagi na kamery.
- Nieważne. Chodźmy lepiej przyjrzeć się temu z bliska. Jeśli będziemy mieć trochę szczęścia, może wypuści na kogoś akumę.
- Nie liczyłabym na szczęście… - mruknęła Biedronka.
Po chwili byli na miejscu. Posiadłość Agreste’ów spowijała ciemność. Jedno z okien było otwarte.
- No patrz, Adrien ma otwarte okno! – ucieszyła się Biedronka.
Czarny Kot westchnął. No pewnie, że ma. Zawsze zostawia otwarte okno, kiedy wychodzi.
- Może potrzebuje się przewietrzyć.
Biedronka spojrzała na niego rozbawiona. Zupełnie jakby wiedziała, że co jak co, ale dzisiaj Adrien porządnie się przewietrzył na balkonie Marinette.
- Może… - mruknęła w odpowiedzi. – No to lecimy w odwiedziny!
Kiedy pojawili się w pokoju Adriena, nikogo tam nie było. Czarny Kot wspiął się na wyżyny aktorstwa, żeby odegrać zdumienie tym faktem.
- I co teraz? – spytała bezradnie Biedronka.
- Namierzmy gabinet Gabriela Agreste’a. – zaproponował Czarny Kot.
- Masz może pojęcie, gdzie on się może znajdować?
Tak się składało, że miał doskonałe pojęcie, gdzie powinni iść. Ale trzeba było naprowadzić Biedronkę na lokalizację biura Gabriela, bez wzbudzania podejrzeń skąd ją zna.
- Może odtwórzmy wszystkie nasze dotychczasowe wizyty tutaj? – zaproponował nieśmiało.
Biedronka spojrzała na niego z uznaniem. I pomyśleć, że jeszcze tydzień temu to spojrzenie wprawiłoby go w euforię.
Po chwili wyskoczyli przez okno i skierowali się do okien, gdzie wedle ich obliczeń znajdował się gabinet właściciela domu. Okno było uchylone, więc wślizgnęli się do środka.
Pokój był pusty.
Na przeciwległej ścianie znajdował się ogromny obraz Pani Agreste, teraz lekko podświetlony, co w otaczającym półmroku robiło dodatkowe wrażenie. Zupełnie, jakby był to jakiś ołtarz. Podeszli do obrazu z nabożnym zachwytem, lekko onieśmieleni.
- Kocie, spójrz… - szepnęła Biedronka i zerknęła na partnera. Ale on stał wpatrzony w oczy Emilie Agreste i jakby jej w ogóle nie słyszał. – Kocie?
- Yhm? – mruknął i oderwał wzrok od twarzy mamy.
- Spójrz tutaj. – wskazała na suknię Emilie Agreste. – Nie masz wrażenia, że kilka tych ozdób nosi ślady palców?
- Hm… Rzeczywiście. – przyjrzał się uważniej. Zanim pomyślał, przyłożył palce w wyznaczonych miejscach.
- Nie podoba mi się to. – mruknęła Biedronka. – Idzie nam za łatwo.
Nagle rozbłysło czerwone światło.
- To pułapka! – krzyknęła ostrzegawczo Biedronka, ale było już za późno.
Ziemia usunęła im się spod nóg. Biedronka w ostatniej chwili objęła mocno Czarnego Kota i osunęli się w dół. Zjeżdżali jak po wielkiej czarnej zjeżdżalni, wciąż w dół i w dół i nagle… Zupełnie bez ostrzegawczego pikania, oboje przeszli gwałtowną detransformację.
Marinette spojrzała z przerażeniem na swoje ręce, z których znikał magiczny kostium Biedronki. Kątem oka widziała znikające uszy Czarnego Kota. Obejmowała mocno kogoś, kto wydawał jej się niepokojąco znajomy.
Zjechali na sam dół. Cokolwiek to było, miało swoje dno i oni właśnie na nim wylądowali. Bez słowa. Czarny Kot – teraz w swojej cywilnej postaci – także mocno ją obejmował i nie odrywał głowy. Jakby też nie chciał poznać jej tożsamości. Ale przecież musieli się stąd jakoś uratować!
- Tikki? – szepnęła Marinette, ale kwami nie odpowiedziało.
- Tikki! – powtórzyła spanikowana.
- Nie liczyłbym na to. – odezwał się zimny głos nad nimi.

---
Tamten Dzień cz. 9  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 11

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Troublemaker cz. 6

-
Dzwonek na lekcję przerwał ich pocałunek. Uczniowie zaczęli zmierzać w kierunku klas. Marinette spojrzała na Adriena lekko nieprzytomnie. Dotknęła dłonią ust i nagle spłynęło na nią olśnienie. - Nie… - szepnęła przerażona. - Co się stało? – natychmiast wrócił na ziemię ze swojej chmurki radosnego niebytu. - To niemożliwe… - zaczęła uważnie studiować jego twarz. Kiedy jej wzrok zjechał na jego pierścień, Adrien już zrozumiał. O Boże… Rozpoznała go… Po pocałunku? - Wszystko ci wyjaśnię, Marinette… - zaczął. - O Boże… Muszę usiąść… - wyszeptała w lekkim szoku i osunęła się na podłogę. Natychmiast usiadł obok niej. Tak jakby miała mu się wymknąć, jeśli tego nie zrobi. Chwycił ją za rękę. - Marinette, ja ci to wszystko… - znów spróbował się wytłumaczyć, ale ona nagle zaczęła się śmiać. I to w głos. Czy tylko mu się wydawało, czy to był szczęśliwy śmiech? Spojrzał na nią nieśmiało. - Och, to by wiele wyjaśniało! – wykrztusiła z trudem opanowując śmiech. – A już się martwiłam
Czytaj więcej

Nie taki znów nieświadomy - cz.18

-
- Musimy iść do Mistrza Fu – oznajmiła nagle Marinette. Adrien spojrzał na nią nieprzytomnie. Jak to możliwe, że on jeszcze bujał w obłokach, a ona już zeszła na ziemię? - Zaczynam mieć poważne obawy, że nie odwzajemniasz nawet połowy moich uczuć – mruknął z urazą. - No wiesz co?! – wykrzyknęła oburzona. - Jak się nad tym zastanowić, to od wczoraj to ja zasypuję cię wyznaniami, pocałunkami i objęciami. Oczywiście nie opierasz się jakoś specjalnie… - dodał, a ona złożyła ramiona i spojrzała na niego ciężko, jak wielokrotnie już robiła jako Biedronka. – Ale zaczynam odnosić wrażenie, że w nasz związek wkradła się jakaś asymetria. - Z-Związek? – zająknęła się. - Jeśli za bardzo pędzę, to powstrzymaj mnie trochę – zreflektował się, a ukryte w kącie kwami tylko wymieniły rozbawione spojrzenia. Ten jutrzejszy ślub jednak wisiał w powietrzu. – Albo przynajmniej powiedz, gdzie robię błąd. - Adrien… - szepnęła Marinette. – To nie jest takie proste. Zrozum. Od dwóch lat wzdycham
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej