Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 9

-
Adrien wrócił wieczorem do domu całkowicie upojony emocjami tak intensywnymi, że miał wrażenie, że unosi się na chmurce, a nie stąpa po ziemi.
- Przypominam ci, że jest sobota. – mruknął kwaśno Plagg.
- Tak, jest sobota… - powtórzył nieprzytomnie Adrien.
- Masz cotygodniowy patrol. Umówiłeś się z Biedronką. Jak zawsze w soboty.
- Och, no tak… - westchnął chłopak, ale nie zrobił nic w kierunku wybrania się na patrol jako Czarny Kot.
- Przypominam ci, że te sobotnie patrole to był twój pomysł. – Plagg nie odpuszczał.
- Wiem, wiem… Miały być namiastką randek z Biedronką. Teraz to i tak nie ma znaczenia.
- Jak to nie ma znaczenia?
- Muszę porozmawiać z Marinette.
- Teraz?!
- Nie teraz. Dopiero co spędziłem u niej pół dnia. Jeszcze sobie pomyśli, że jakiś wariat ze mnie albo zboczeniec. Ale muszę z nią wkrótce porozmawiać. Muszę jej powiedzieć, co do niej czuję.
- Adrien, skup się może na dzisiejszym wieczorze. A dopiero później planuj szczęśliwą przyszłość?
- Masz rację, Plagg. Wysuwaj pazury!

***

Biedronka już na niego czekała na dachu Katedry Notre Dame. Miała nieco zatroskaną minę, co by znaczyło, że coś ją gryzie.
- Dobry wieczór, Moja Pani! – przywitał się z kurtuazyjnym uśmiechem.
- Dobry wieczór, Kocie. Jak się masz?
- Generalnie super. Ale ty wyglądasz na zmartwioną. Stało się coś?
- Nie daje mi to spokoju, dlaczego ten goryl mnie puścił. – wyznała.
Fakt, jego też to męczyło. Próbował to rozgryźć na wiele sposobów, ale wszystkie logiczne wyjaśnienia nie dawały rezultatu.
- Może użyłaś swojej supermocy? – spytał bez nadziei, bo przecież już sam odrzucił ten pomysł.
- Kocie, już byłam po szczęśliwym trafie. I to nie był efekt mojej walki czy rozepchnięcia jego pięści. Nie. On mnie po prostu puścił. Tak jakby chciał, żebym ratowała Adriena.
- Trochę dziwne, skoro sam m… go wcześniej porwał?
- No właśnie… - mruknęła i zamyśliła się, ignorując jego potknięcie. – Kocie? – podjęła po chwili namysłu.
- No co tam, Moja Pani?
- Pamiętasz, co ci powiedziałam tamtego dnia, kiedy walczyliśmy z Kolekcjonerem?
Sięgnął pamięcią do tego dnia, kiedy jego tata stał się ofiarą akumy po tej okropnej awanturze o książkę o superbohaterach.
- Pamiętam. – szepnął.
- A pamiętasz, co ci wtedy powiedziałam o moich podejrzeniach kto może być Władcą Ciem?
Pamiętał. Kiwnął głową, bo nagle odkrył, że nie jest w stanie odezwać się słowem. Zrobiło mu się słabo. Teraz przypomniał sobie, co ojciec powiedział cztery dni temu, zanim zaczęli oglądać film z mamą. Że jeśli nie będą wobec siebie szczerzy, może zacząć sobie wyobrażać różne dziwne rzeczy. I wziął go wtedy za rękę. Ale wcześniej… Wcześniej siedział wpatrzony w jego dłoń. W jego pierścień.
Tyle, że nie mógł tego powiedzieć Biedronce. Bo wtedy zdradziłby swoją tożsamość, a tego nie wolno mu było zrobić.
- To jest jedyne logiczne wytłumaczenie. – westchnęła Biedronka. – Nie doszłam do żadnych innych wniosków. Ale być może jestem po prostu zasugerowana tym, co podejrzewałam kiedyś… Jak myślisz, Kocie?
Musi coś powiedzieć. Ale jak tu przełknąć tę straszną gulę w gardle? Jak poradzić sobie z tą straszną świadomością, że jego własny ojciec terroryzuje Paryż w celu zdobycia władzy absolutnej. Na co mu ona? Jeszcze pięć minut temu był tylko normalnym nastolatkiem ze zwykłymi problemami sercowymi i obawą przed wyznaniem dziewczynie, że bardzo ją lubi. Teraz… Teraz całe jego życie przestało być normalne.
Najgorsze było to, że większością swoich przemyśleń nie mógł podzielić się z Biedronką, bo dotyczyły jego jako Adriena! Szczególnie zaś odkryciem, że jego ojciec w sposób wyjątkowo okrutny i przewrotny chciał się przekonać, czy jego syn jest Czarnym Kotem. Choć, gdyby znał Adriena trochę lepiej, wiedziałby, że nie zdradzi, że jest Czarnym Kotem, bo będzie ślepo wierzył swojej partnerce.
Ale to by też znaczyło, że ojciec go jednak kocha. Skoro wypuścił Biedronkę, żeby go uratowała. Zamiast wziąć jej miraculum.
Tyle emocji. Jego serce tego nie zniesie! On musi komuś o tym powiedzieć. Musi!

---
Tamten Dzień cz. 8  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 10

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej