Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 11

-
Oderwali się od siebie na dźwięk tego głosu tuż obok nich. Znajdowali się w ciemnym pomieszczeniu, w którym jedyne światło dochodziło z ogromnego okna. Wokół unosiły się białe motyle, a pośród nich stał Władca Ciem wsparty na swojej lasce.
Przyglądał im się z zaciekawieniem i trochę jakby zdziwieniem.
- Jak po sznurku… - skomentował z satysfakcją.
Spojrzeli na siebie. I obojgu zabrakło tchu.
- Ma…Marinette? – szepnął Adrien, co było o tyle bez sensu, że było raczej oczywiste. A jednak nie mógł sobie poradzić z tą świadomością.
- O mój Boże… - westchnęła Marinette, a w jej oczach pojawiły się łzy.
- Przepraszam, że cię w to wpakowałem.
- A ja za to, co wygadywałam o twoim tacie.
- Nie masz za co przepraszać. Miałaś rację. – mruknął.
- Och, Kocie… - szepnęła, dotykając jego policzka, a on przymknął oczy. – Tak mi przykro.
Spojrzał jej w oczy. Musi, on musi ją stąd wyciągnąć! Chwycił ją za rękę i uścisnął. Marinette była lekko zdezorientowana. Już raz dzisiaj widziała w jego oczach te zielone rozbłyski i już wtedy wydawało jej się, że Adrien patrzył na nią z jakimś takim specjalnym wzrokiem. Ale nie potrafiła znaleźć odpowiedzi, co to może oznaczać. A może po prostu bała się uwierzyć w oczywiste?
Otrząsnęła się z zapatrzenia. Wróciła jej świadomość chwili obecnej. Byli w pułapce.
- Gdzie nasze kwami? – spytała zimno Marinette, zwracając się do Władcy Ciem.
- Powiedzmy, że są w bezpiecznym miejscu. – Władca Ciem uśmiechnął się chytrze. – Dopóki nie będę ich potrzebował.
- Ale jak… jak je złapałeś?
- Wiecie… Lubię wymyślać różne rzeczy. A jeśli coś w szczególności mnie pochłania, potrafię być bardzo kreatywny…
- Ale jak? – spytał cicho Adrien, któremu aż ścierpła skóra od tego złowieszczego szeptu.
- Och, z tego wynalazku jestem naprawdę dumny. W tunelu, którym łaskawie tu zjechaliście, umieściłem obręcz z pewnego specjalnego materiału, który znalazłem z miraculami i książką. Okazało się, że przyciąga kwami nawet wbrew woli jego posiadaczy. Myślę, że był to element pomieszczenia, w którym strażnicy miraculów uczyli się opanowywać kwami. Cóż… Przetestowałem to najpierw na sobie, oczywiście. Biedna Nooroo… Cóż…
Te jego „cóż…” były złowrogie i okropnie wyrachowane.
- Jesteś złym człowiekiem! – wykrzyknęła Marinette.
- Och, doprawdy? Naprawdę myślisz, Biedronko, że przejmę się tym zarzutem?
- Jakbyś miał resztki ludzkich uczuć, to na pewno byś się przejął!
- Ja mam bardzo dużo ludzkich uczuć. Jakby się nad tym poważnie zastanowić, to wszystko, co robię… - zawahał się. – …tak naprawdę robię z miłości.
- Co?! – wykrzyknęli oboje zdumieni.
- Mroczne skrzydła precz!

---
Tamten Dzień cz. 10  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 12

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej