Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 12

-
Po chwili stał przed nimi Gabriel Agreste.
- Tata?!
- No przecież spodziewałeś się właśnie mnie, nieprawdaż?
- Mimo wszystko… - mruknął Adrien, rumieniąc się. – Dlaczego, tato?
- To nie będzie bolało, synu. Potrzebuję tylko wypowiedzieć jedno życzenie. To wszystko. Potem oddam wam miracula i będziemy wszyscy żyć długo i szczęśliwie.
- Nieprawda. – odpowiedziała Marinette. – To życzenie będzie miało swoją cenę.
- Cenę? – powtórzył Gabriel.
- Tak. Wszechświat działa w oparciu o zasadę równowagi. – wyjaśniła Marinette, a Adrien zapatrzył się w nią jak w obrazek. – Życzenie zdobycia czegoś będzie równało się stracie czegoś równie ważnego.
- Hmm… - Gabriel zamyślił się głęboko. – Być tak blisko… Nareszcie mogę odzyskać żonę. Nasza rodzina znów może być razem, Adrien.
- Nie rozumiesz tato? Biedr… Marinette powiedziała przecież, że trzeba zapłacić cenę za swoje życzenie! Musi być zachowana równowaga! Jeśli odzyskasz mamę, stracisz coś równie cennego.
Gabriel zamyślił się. Po chwili na jego ustach zakwitł złowieszczy uśmiech, a oczy zabłysły.
- Może więc ty, synu, wypowiesz życzenie?
- Co? – zdumiał się Adrien. Ojciec oddałby mu miracula i pozwolił wypowiedzieć życzenie?!
- Dowiemy się, kto jest dla ciebie równie ważny jak matka. – dodał groźnym szeptem, a Adrienowi serce zamarło. Czy on sugeruje… Czy on wie…?
- Wolałbym sam umrzeć. – odpowiedział Adrien.
- Nie! – krzyknęła Marinette i chwyciła go za rękę.
- Nie pozwolę mu tego zrobić. – odpowiedział jej Adrien, ściskając mocno jej dłoń. – On wie.
- Co wie?
- Kto jest dla mnie równie ważny. – szepnął, patrząc jej w oczy. – Kto będzie ceną za moje życzenie.
Marinette zabrakło nagle tchu. Bo zrozumiała, co Adrien chciał jej powiedzieć. To było wyjątkowo okrutne i przewrotne, że wyznawał jej swoje uczucia na oczach swojego ojca, na chwilę przed tym, jak któreś z nich pożegna się z życiem.
- Jakież to wzruszające. – wycedził Gabriel Agreste. – No więc, synu? Podjąłeś decyzję?
Adrien objął mocno Marinette. Pogładził jej policzek. Przez myśl przemknęło mu, że może gdyby nie był taki ślepy, to taka chwila jak stałaby się czymś nieodzownym w jego życiu. Czy przywykłby do tego? A może nigdy nie miałby tego dość? Nie dowie się tego już nigdy.
Pochylił się i pocałował ją, ignorując znaczące chrząkanie swojego ojca. Jeśli miał umrzeć, wolał umrzeć szczęśliwy.
Niechętnie wypuścił ją z objęć i cofnął się szybko zanim zdążyłaby zareagować. Spojrzała na niego rozmarzonym wzrokiem, a w następnej sekundzie jej dłonie powędrowały do uszu. Zdjął jej kolczyki! Zdjął je, kiedy ją całował!
- Nie rób tego! Nie dawaj mu moich kolczyków! – wrzasnęła na Adriena, rzucając się w jego stronę.
Ale było już za późno – miracula Biedronki i Czarnego Kota wylądowały właśnie w dłoniach Władcy Ciem.

---
Tamten Dzień cz. 11  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 13

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej