Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 17

-
Kiedy wrócił do kuchni, zastał Marinette śpiącą na stole. Zrobiła sobie prowizoryczną poduszkę z własnej ręki i zasnęła na blacie. Wyglądała tak słodko i bezbronnie, że miał ochotę ją przytulić. I pocałować. Przez chwilę przyglądał jej się z zaciekawieniem. Czy tylko w bajkach książę budzi księżniczkę pocałunkiem? Czy takie rzeczy udają się w prawdziwym życiu?
Usiadł na krześle obok niej i podparł głowę ręką. Wyglądał trochę jak dziecko, które właśnie zamierza przeprowadzić nowy eksperyment. Wyciągnął rękę w jej stronę i zawahał się na moment. Odgarnął jej z czoła kosmyk, który wysunął się z jej kucyka. Mruknęła coś niezrozumiale. Uśmiechnął się.
A potem pochylił ku niej i musnął ustami jej policzek.
- M-marinette?
- Mmmm…
- Obudź się, Marinette… - szepnął.
- Mmmm…
Roześmiał się cicho. Jeśli ona w tym tempie będzie stawać się coraz bardziej urocza, wkrótce skończy mu się skala.
- M-marinette?
Powoli uchyliła powieki i zerknęła na niego nieprzytomnie. Uśmiechnęła się tak, że Adrien stwierdził, że skala uroku właśnie się skończyła. Pochylił się w jej stronę i pocałował ją delikatnie.
- Mmmm… - mruknęła znowu. – Podoba mi się.
- Co ci się podoba? Budzenie?
- Też. – zarumieniła się. – Podoba mi się jak mówisz „M-marinette”…
- Naprawdę?
- Mmmm…
- A mnie się podoba twoje „mmmm”.
- Mmmm… - mruknęła w odpowiedzi, po czym się uśmiechnęła zakłopotana. Nie zrobiła tego specjalnie!
- Nie chciałem cię budzić, ale rano strasznie by cię bolał kark. – wyznał, tłumiąc w sobie nagłą ochotę pocałowania jej.
- Adrien, ja przecież nie mogę tu zostać do rana! – oprzytomniała natychmiast.
- Dlaczego nie? – zdziwił się, a ona spojrzała na niego znacząco. Zarumienił się gwałtownie.
- To po pierwsze. – kiwnęła głową. – A po drugie nie mam nawet piżamy. Akurat, kiedy jest potrzebna! – zachichotała.
Adrien roześmiał się. Ach, ta jej piżama! Będzie go chyba prześladować do końca życia. Choć, jakby się nad tym poważnie zastanowić sporo tej piżamie zawdzięczał. Przede wszystkim dzięki niej zdobył wymarzoną dziewczynę.
- Ale ja nie chcę, żebyś wychodziła.
- Muszę. Moi rodzice nie mają pojęcia, gdzie jestem. Wymknęłam się jako Biedronka. Jeśli mama wstanie rano, żeby mnie obudzić, i mnie nie znajdzie w łóżku, to narobi strasznego zamieszania. Poza tym musimy się wyspać. Jutro tu będzie niezły młyn. Wyobrażasz sobie, co powie policja? Twój tata nie żyje. Umarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Za to pojawiła się znienacka twoja mama. Musimy być przygotowani na niezłe przesłuchanie.
- Mówisz teraz jak Biedronka. – uśmiechnął się Adrien. – Dziwne, że nie zauważyłem tego wcześniej.
- Taa… - mruknęła niewyraźnie. Rzeczywiście bardzo dziwne… - Gdybym wiedziała wcześniej, że coś do mnie czujesz, to może miałbyś okazję się przekonać już dawno temu. Nie wiedziałam, że trzeba ci grozić śmiercią, żebyś przyznał się do tego.
- Z tego co zauważyłem, potrzebowałaś podobnej zachęty. – odciął się.
- Ech, to miały być ostatnie słowa, jakie miałeś usłyszeć! – westchnęła z irytacją. – Co teraz mam wymyśleć?
- Możesz je powtarzać na tyle często, żeby utrzymać prawdopodobieństwo, że będą ostatnimi słowami, jakie w życiu usłyszę. – wyszczerzył się w uśmiechu.
- Tania zagrywka, Adrien.
- Bez noża na gardle jeszcze mi tego nie powiedziałaś. – wypomniał jej.
- Moje ty niekochane biedactwo! – rozczuliła się Marinette. – Będę ci to tak często powtarzać, że ci bokiem wyjdzie. Albo ci się znudzi. Albo przywykniesz i przestaniesz zwracać uwagę.
- Nie, nie i nie. Odpowiadam na wszystkie twoje powyższe scenariusze.
- Obiecujesz?
- Obiecuję.
- Kocham cię, Adrien. – szepnęła Marinette. – Bez noża na gardle.
- Ja też cię kocham, Marinette. – szepnął i zapatrzył się w jej oczy.
- Naprawdę muszę już iść. – mruknęła, nie odrywając zafascynowanego spojrzenia.
- Wiem.
- No to mnie wypuść.
- Przecież cię nie trzymam.
Przewróciła oczami. Roześmiał się. Wreszcie złapał aluzję. Objął ją mocno i pocałował na dobranoc.

---
Tamten Dzień cz. 16  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 18

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Zagadka Chloe B. - cz. 15

-
- I co? Lepiej ci teraz? – spytał Jerome. Chloe spojrzała na niego z uśmiechem. Czekał na nią dobre parę godzin, bo po przełamaniu pierwszych lodów rozgadały się z mamą i przestać nie mogły. Kiedy jednak Chloe wyszła z pokoju, Jerome siedział cierpliwie na korytarzu i czekał. - Lepiej. – odpowiedziała. – Ale jeszcze długa droga przed nami. - To nie pytam o szczegóły. - Możesz pytać. Chociaż… muszę to wszystko jeszcze przemyśleć. Mam straszny mętlik w głowie. - To może cię odprowadzę do domu? Przewietrzysz głowę, zamiast męczyć się w korkach. - A wiesz, że to jest nawet dobry pomysł? – uśmiechnęła się. - No, to chodźmy. – powiedział, biorąc ją za rękę. A ona nie oponowała. Szli w milczeniu. Za ręce. Ale Chloe nie myślała o tym. Rozpamiętywała fragmenty rozmowy z mamą. Szczególnie zabolało ją, kiedy dowiedziała się od niej, że tatuś – jej najdroższy, cudowny tatuś, który by jej nieba przychylił! – zakazał mamie kontaktować się z córką. Jak to możliwe, że tato jest takim
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej