Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 3

-
- Wróciłam! – zawołała Biedronka, wskakując do salonu przez otwarte okno.
Adrien poderwał głowę znad ilustrowanej książki, którą czytał dzieciom. W jego oczach odmalowała się wyraźna ulga na widok żony, na co ona tradycyjnie już przewróciła oczami.
- Nie musisz mnie ochraniać za każdym razem. – mruknęła, uprzedzając jego pytanie, a raczej odpowiadając na pytanie, którego on nigdy nie zadawał. No, chyba że w myślach.
- Wiem. – mruknął w odpowiedzi.
- Jestem dużą dziewczynką.
- Wiem.
- To o co chodzi? – spytała, podchodząc do kanapy i zabierając Louisa z kolan Adriena. Wprawnym ruchem umieściła najmłodszego syna na swoim biodrze i pochyliła się, żeby pocałować męża.
- Nie umiem nie martwić się o ciebie. – szepnął, przytrzymując jej twarz tuż przy swojej.
- Wiem, kochanie. – odszepnęła poważnie. – Ja też umieram z niepokoju, kiedy wychodzisz sam.
- No widzisz! – uśmiechnął się triumfalnie, tak jakby nie wiedział tego wcześniej.
- Musimy częściej prosić dziadków o doglądnięcie dzieci, to będziemy mogli wychodzić razem na akcje.
- Jak rozumiem, masz na myśli twoich rodziców.
- Ciekawe, jak to zgadłeś? – mrugnęła do niego i ruszyła w stronę kuchni, z Louisem na biodrze. – Zostawiliście mi jakieś śniadanie?! – zawołała przez ramię.
- Amu! – odpowiedział jej synek, wskazując rączką na odłożone na blacie w kuchni croissanty.
- Będziesz chciał jednego? – spytała Biedronka czule.
- Ja też poproszę. – dorzucił Adrien, stając w drzwiach.
- To może zjedzmy na tarasie. – zaproponowała, biorąc talerz do wolnej ręki. – Tylko zrzucę kropki.
Po chwili wyszła na balkon już jako Marinette. Louis powędrował do swojego kąta z zabawkami, zaś Emma z Hugonem zaszyli się w namiocie rozbitym w drugim kącie. Rodzice wreszcie mieli chwilę wytchnienia.
- Ciężko było? – zagadnął Adrien, stawiając na stole filiżanki z kawą.
- W skali od 1 do 10 dałabym jakąś słabą trójkę.
- Zawsze dajesz słabe trójki. – zauważył.
- Dziesiątkę mieliśmy tylko raz. I wystarczy. – westchnęła.
- Do dziś nie wierzę, że nam się wtedy udało.
- A ja nie wierzę, że udało nam się zachować naszą tożsamość w tajemnicy. – pokręciła głową. – Minęło tyle lat, a ja wciąż mam ciarki na plecach, kiedy musimy iść z wizytą do twojego taty…
- Teraz jest tylko nieszkodliwym dziadkiem.
- Adrien, twój tata nie jest taki stary! – obruszyła się Marinette.
- Miałem na myśli, że ma trójkę wnucząt, kochanie. A nie jego wiek.
- Ach, no tak… - zachichotała i sięgnęła po rogalika.

---
Długo i szczęśliwie cz. 2  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Długo i szczęśliwie cz. 4 

Czytaj opowiadanie „Długo i szczęśliwie” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 5

-
Adrien uśmiechnął się szeroko do żony i rozpoczął swoją wersję historii: - Dawno, dawno temu była sobie prześliczna dziewczyna o imieniu Marinette. Miała najpiękniejsze na świecie fiołkowe oczy i uroczy uśmiech, od którego chłopcom mieszało się w głowach. – Marinette zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Musiała dawać przykład dzieciom. – Marinette była cichym bohaterem lokalnej szkolnej społeczności. Zupełnie bezinteresownie pomagała wszystkim kolegom w klasie, nawet jeśli kogoś nie lubiła. - Niech zgadnę, ciocia Chloe… - mruknął Hugo, a Marinette posłała Adrienowi spojrzenie, w którym rozbawienie mieszało się z przerażeniem. Intuicja ich najstarszego syna była mocno niepokojąca. - Hugo, nie przerywamy. - Przepraszam tato… - szepnął synek i przytulił się mocniej do mamy. - Pewnego dnia nad Paryżem zawisło niebezpieczeństwo. – wrócił do opowieści Adrien. – Człowiek o niezwykłych mocach zaczął zastraszać mieszkańców miasta, zsyłając na nich superzłoczyńców. Nazywał
Czytaj więcej