Szalik dla Dwojga - Cz. 25

-
Kiedy Marinette obudziła się rano, miała wrażenie, że wszystko, co wydarzyło się poprzedniej nocy, było tylko niesamowitym snem. Przecież to było całkowicie nierealne, że Czarny Kot okazał się być Adrienem, że spędził u niej pół nocy, że całowali się jak szaleni na kanapie w jej pokoju… Że kwami Czarnego Kota kochało jej Tikki…
- Tikki?
- Dzień dobry, Marinette! – kwami przyleciało do swojej pani natychmiast. – Wstawaj, wstawaj!
- A pali się?
- Musisz szybko zjeść śniadanie. – Tikki była wyraźnie podekscytowana. – Szybko, szybko.
- Ale o co chodzi? – spytała Marinette mocno zdezorientowana.
- Zaraz przyjdą! A ty jesteś jeszcze w piżamie!
- Kto przyjdzie?
- No jak to kto?! – wykrzyknęła oburzona Tikki. – Czarny Kot! I Plagg! No rusz się!
- Ooo… - wyrwało się Marinette.
A zatem to była prawda. Oczywiście, że to była prawda! Cudowna, najprawdziwsza prawda! Dziewczyna aż roześmiała się, a jej serce zalała fala ulgi i szczęścia. Czyli to wszystko wydarzyło się naprawdę!
Chwilę później była już na dole, jedząc śniadanie w ogromnym pośpiechu. Nie była pewna czy Czarny Kot odwiedzi ją na balkonie, czy też – jako Adrien – zapuka do jej drzwi. Przełykając ostatni kęs posiłku, usłyszała wyczekiwany dzwonek do drzwi, co ostatecznie rozwiało jej wątpliwości. Jak na skrzydłach pobiegła otworzyć.
Na progu stał Adrien.
- Cześć… - Uśmiechnęła się nieśmiało do niego.
- Dzień dobry, Księżniczko! – przywitał się. – Dobrze spałaś? – dodał, wyszczerzając się w znaczącym uśmiechu.
Przewróciła oczyma. Wyglądało na to, że nieważne czy będzie odwiedzał ją jako Adrien czy jako Czarny Kot – jego kocia natura wyszła na wierzch i będzie ją prześladować do końca życia. No, może nie tak znowu prześladować. Jakby nie było, podobał jej się. W obu wcieleniach.
- A jak ci się wydaje? – odpowiedziała żartobliwym tonem. – Jakiś kocur strasznie mi dzisiaj w nocy przeszkadzał w spaniu.
- Kocur, powiadasz? – zaciekawił się.
- Yhm – przytaknęła i wciągnęła go do mieszkania. – Zamiast pozwolić mi spać, wciąż domagał się drapania za uszami.
- Bo to takie przyjemne jest, Moja Pani… - szepnął, obejmując ją w pasie.
I już miał ją pocałować, kiedy tuż za jego plecami rozległo się znaczące chrząknięcie.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 24  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 26

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Troublemaker cz. 6

-
Dzwonek na lekcję przerwał ich pocałunek. Uczniowie zaczęli zmierzać w kierunku klas. Marinette spojrzała na Adriena lekko nieprzytomnie. Dotknęła dłonią ust i nagle spłynęło na nią olśnienie. - Nie… - szepnęła przerażona. - Co się stało? – natychmiast wrócił na ziemię ze swojej chmurki radosnego niebytu. - To niemożliwe… - zaczęła uważnie studiować jego twarz. Kiedy jej wzrok zjechał na jego pierścień, Adrien już zrozumiał. O Boże… Rozpoznała go… Po pocałunku? - Wszystko ci wyjaśnię, Marinette… - zaczął. - O Boże… Muszę usiąść… - wyszeptała w lekkim szoku i osunęła się na podłogę. Natychmiast usiadł obok niej. Tak jakby miała mu się wymknąć, jeśli tego nie zrobi. Chwycił ją za rękę. - Marinette, ja ci to wszystko… - znów spróbował się wytłumaczyć, ale ona nagle zaczęła się śmiać. I to w głos. Czy tylko mu się wydawało, czy to był szczęśliwy śmiech? Spojrzał na nią nieśmiało. - Och, to by wiele wyjaśniało! – wykrztusiła z trudem opanowując śmiech. – A już się martwiłam
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 15

-
Adrien nigdy nie wyobrażał sobie, że jeszcze kiedykolwiek w życiu będzie miał ochotę chodzić po ścianach. Przez ostatnie kilka lat co wieczór zamykał się w pokoju i pisał te swoje kody, które na przeciętnego człowieka były po prostu ciągiem bezsensownych literek, on zaś oczami wyobraźni widział, w co te literki ostatecznie się przekształcą. Alya i Nino nie przeszkadzali mu w takim spędzaniu czasu, zresztą woleli w tym czasie zajmować się sobą… Ale tego sobotniego wieczora Adrien nie mógł się skupić na programowaniu. Szalał za to z niepokoju. Już drugi raz w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin łapał mdlejącą Marinette. W samym łapaniu nie było nic nieprzyjemnego, oczywiście. Jakby mu tylko pozwoliła, to nosiłby ją na rękach bez przerwy. Bardziej martwiło go to, że ona padała praktycznie bez życia, po czym zasypiała długim, niespokojnym snem, a jemu nie wypadało siedzieć przy niej bez końca. Bo… No właśnie… Nie wypadało mu… A poza tym… Poza tym wybiła ósma, a on czuł przemo
Czytaj więcej