Szalik dla Dwojga - Cz. 26

-
- Dzień dobry, młody człowieku – odezwał się Tom Dupain poważnym tonem.
Adrien zastygł w bezruchu i wymienił z Marinette przerażone spojrzenie.
- Jak rozumiem, jest jakiś powód, dla którego trzymasz moją córkę w objęciach? – dodał tata Marinette.
- Ykhm. Tak, jest powód, proszę pana. – Adrien szybko się opanował.
Wypuścił Marinette z uścisku i odwrócił się. Jego ręka instynktownie odszukała jej dłoń i zupełnie bezwiednie splótł palce ich dłoni.
- To dobrze. – Tom Dupain kiwnął głową z aprobatą.
Adrien trochę się zdziwił, bo przecież nic takiego jeszcze nie powiedział. Ale widocznie tata Marinette umiał czytać między wierszami, czego chłopak nie mógł powiedzieć o swoim własnym ojcu.
- Nie ma pan nic przeciwko? – spytał zdumiony.
- Zawsze najważniejsze dla mnie było szczęście mojej córki – odpowiedział Tom łagodnie. – Witaj w rodzinie, synu.
- Tato! – mruknęła zażenowana Marinette.
- No co? – jej tata i Adrien zdziwili się jednocześnie, na co wszyscy troje wybuchnęli śmiechem.
- A co to za zabawa beze mnie? – rozległo się od drzwi pytanie Sabine Cheng.
- O rany… - Marinette tylko jęknęła.
- Nasza córeczka ma adoratora – oznajmił radośnie Tom Dupain.
- Kolejnego? – Sabine zmarszczyła brwi.
- Kolejnego? – powtórzył Adrien i zerknął na Marinette szybko.
- Kolejnego? – zdziwił się Tom.
- Jak to: kolejnego, mamo?! – obruszyła się Marinette.
- A co z Czarnym Kotem, kochanie? – wypomniała łagodnym tonem mama.
Adrien stłumił parsknięcie, a Marinette zaczerwieniła się po cebulki włosów. Jej tata wpatrywał się z osłupieniem w swoją żonę.
- Jaki Czarny Kot, skarbie? – wykrztusił.
- Ten superbohater – wyjaśniła cierpko Sabine. – Córeczko, powinnaś być uczciwa. Nie tak cię wychowaliśmy.
- Ehm… Mamo… Czarny Kot to… ehm… tylko przyjaciel.
Adrien myślał, że udusi się od powstrzymywanego śmiechu. Zrobiła to specjalnie. Wiedział to. Drgnął jej kącik ust, kiedy to mówiła. Nigdy wcześniej nie miał większej ochoty na to, żeby ją pocałować, jak właśnie teraz. Boże, co za cudowna dziewczyna!
- Tylko przyjaciel? – podchwyciła Sabine. – I odwiedza cię co wieczór?
- Skąd wiesz, mamo? – wyrwało się Marinette.
- Mam uszy, kochanie. Uważam, że uczciwiej byłoby powiedzieć prawdę.
Marinette wymieniła szybkie spojrzenia z Adrienem. Cóż… Powiedzenie prawdy wiele by wyjaśniło, ale przecież nie mogli podzielić się z rodzicami tą wielką tajemnicą. Wystawiłoby to na ogromne niebezpieczeństwo wszystkich – rodziców, Marinette i Adriena, a przede wszystkim miracula Biedronki i Czarnego Kota.
- Mamo, możesz uwierzyć mi na słowo, że Adrien wie wszystko o Czarnym Kocie. I vice versa. – odpowiedziała Marinette poważnym tonem.
- Och, no chyba że tak – mama kiwnęła głową, a Adrien spojrzał zdumiony na swoją dziewczynę.
No, jak to? Tak po prostu sobie uwierzyły? Czyli takie zaufanie to jest… coś normalnego w tej rodzinie… Aż westchnął, a Marinette od razu przytuliła się do niego, jakby wiedziała dokładnie, co mu przyszło do głowy.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 25  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 27

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej