Szalik dla Dwojga - Cz. 27

-
W niedzielę Marinette zebrała się wreszcie w sobie i usiadła nad zielonym szalem – tak ostatnio ignorowanym.  
- Kochanie, przyszedł Adrien! – Sabine zawołała z dołu, a jej córka odkrzyknęła natychmiast:
- Niech wejdzie na górę, mamo!
Po chwili usłyszała ciche kroki na schodach. Nie przerywała jednak roboty.
- Skończę tylko ten ścieg… - rzuciła przez ramię, nie odrywając wzroku od szala.
- Poczekam, nie ma sprawy – odpowiedział jej Adrien, podchodząc do jej biurka. Objął ją w pasie i położył policzek na jej ramieniu. – Chciałbym ci podziękować za szalik – szepnął jej do ucha.
- Przecież go jeszcze nie skończyłam – przypomniała.
- Nie ten szalik mam na myśli – powiedział, a ona zerknęła na niego z ukosa i wtedy zauważyła, że miał na szyi szalik, który prawie rok temu podarowała mu na urodziny.
Ręce zaczęły jej drżeć, podobnie zresztą jak podbródek. Nagle poczuła, że oczy podejrzanie jej wilgotnieją.
- Jak…? – zaczęła, ale nie była w stanie wydusić z siebie tego pytania. Adrien odwrócił jej krzesło w swoją stronę, po czym wziął ją za rękę i pociągnął do siebie.
- Zapomniałaś już o swoim podpisie? – Uśmiechnął się do niej ciepło, aż w oczach zaświeciły mu się zielone iskierki.
- Ale… - zająknęła się. – Przecież minął już prawie rok od twoich urodzin… Kiedy…?
- Całkiem niedawno. Kiedyś powiedziałaś, że dziergasz szaliki z zamkniętymi oczami. A potem robiłem prezent dla ciebie i rozmawialiśmy z Plaggiem o prezentach. I coś mnie tknęło, to sprawdziłem. Bardzo sprytnie ukryłaś swój podpis. A potem to już przeprowadziłem wewnętrzne śledztwo i Natalia w końcu przyznała się, co zrobiła w moje urodziny.
- Och… - Westchnęła Marinette.
- A skoro już sama wspomniałaś o moich urodzinach… - Uśmiechnął się szelmowsko. – To co dostanę w tym roku?
- Kolejnego szalika ci już nie dam. Chyba że podzielę się swoją apaszką… - zastanawiała się głośno.
- Hmmm…
- Nic z tych rzeczy, Adrien – ostrzegła, widząc uśmiech na jego twarzy.
- Musisz lepiej dobierać słowa, Księżniczko – poradził. – Sama pakujesz się w kłopoty.
- Myślę, że Zygmunt Freud powinien zająć się raczej twoją głową, a nie moją.
- Niech sobie Freud spoczywa w pokoju – skomentował Adrien. – A co do twojej apaszki… Myślę, że zobaczenie cię w niej będzie doskonałym prezentem dla mnie. Ten zielony będzie doskonale pasował do moich oczu.
Marinette zachichotała. I przypomniała sobie ich rozmowę, kiedy Czarny Kot zamawiał u niej prezent dla Biedronki.
- Na pewno bardziej niż czerwony w czarne kropki – wykrztusiła, na co on się roześmiał.
- Och, na pewno! – zgodził się.
- Przynajmniej będę mogła nosić ten szalik. – Roześmiała się.
- A czemu miałabyś go nie nosić? – zdziwił się.
- Tikki mi powiedziała kiedyś, że jako Biedronka to nie będę miała okazji, bo będzie przeszkadzał w walce albo się zniszczy, a jako Marinette bym nie mogła, bo odkryjesz moją tożsamość.
- A wiesz, że o tym nie pomyślałem?
- Teraz to i tak bez znaczenia. Bo mogę go spokojnie nosić w cywilu.
- Najpierw to musisz go skończyć.
- A ty musisz mi go dać. Ale mnie! Żadnej tam…
- Żadnej tam, Marinette – odpowiedział poważnym tonem i pocałował ją.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 26  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 28 

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej