Szalik dla Dwojga - Cz. 27

-
W niedzielę Marinette zebrała się wreszcie w sobie i usiadła nad zielonym szalem – tak ostatnio ignorowanym.  
- Kochanie, przyszedł Adrien! – Sabine zawołała z dołu, a jej córka odkrzyknęła natychmiast:
- Niech wejdzie na górę, mamo!
Po chwili usłyszała ciche kroki na schodach. Nie przerywała jednak roboty.
- Skończę tylko ten ścieg… - rzuciła przez ramię, nie odrywając wzroku od szala.
- Poczekam, nie ma sprawy – odpowiedział jej Adrien, podchodząc do jej biurka. Objął ją w pasie i położył policzek na jej ramieniu. – Chciałbym ci podziękować za szalik – szepnął jej do ucha.
- Przecież go jeszcze nie skończyłam – przypomniała.
- Nie ten szalik mam na myśli – powiedział, a ona zerknęła na niego z ukosa i wtedy zauważyła, że miał na szyi szalik, który prawie rok temu podarowała mu na urodziny.
Ręce zaczęły jej drżeć, podobnie zresztą jak podbródek. Nagle poczuła, że oczy podejrzanie jej wilgotnieją.
- Jak…? – zaczęła, ale nie była w stanie wydusić z siebie tego pytania. Adrien odwrócił jej krzesło w swoją stronę, po czym wziął ją za rękę i pociągnął do siebie.
- Zapomniałaś już o swoim podpisie? – Uśmiechnął się do niej ciepło, aż w oczach zaświeciły mu się zielone iskierki.
- Ale… - zająknęła się. – Przecież minął już prawie rok od twoich urodzin… Kiedy…?
- Całkiem niedawno. Kiedyś powiedziałaś, że dziergasz szaliki z zamkniętymi oczami. A potem robiłem prezent dla ciebie i rozmawialiśmy z Plaggiem o prezentach. I coś mnie tknęło, to sprawdziłem. Bardzo sprytnie ukryłaś swój podpis. A potem to już przeprowadziłem wewnętrzne śledztwo i Natalia w końcu przyznała się, co zrobiła w moje urodziny.
- Och… - Westchnęła Marinette.
- A skoro już sama wspomniałaś o moich urodzinach… - Uśmiechnął się szelmowsko. – To co dostanę w tym roku?
- Kolejnego szalika ci już nie dam. Chyba że podzielę się swoją apaszką… - zastanawiała się głośno.
- Hmmm…
- Nic z tych rzeczy, Adrien – ostrzegła, widząc uśmiech na jego twarzy.
- Musisz lepiej dobierać słowa, Księżniczko – poradził. – Sama pakujesz się w kłopoty.
- Myślę, że Zygmunt Freud powinien zająć się raczej twoją głową, a nie moją.
- Niech sobie Freud spoczywa w pokoju – skomentował Adrien. – A co do twojej apaszki… Myślę, że zobaczenie cię w niej będzie doskonałym prezentem dla mnie. Ten zielony będzie doskonale pasował do moich oczu.
Marinette zachichotała. I przypomniała sobie ich rozmowę, kiedy Czarny Kot zamawiał u niej prezent dla Biedronki.
- Na pewno bardziej niż czerwony w czarne kropki – wykrztusiła, na co on się roześmiał.
- Och, na pewno! – zgodził się.
- Przynajmniej będę mogła nosić ten szalik. – Roześmiała się.
- A czemu miałabyś go nie nosić? – zdziwił się.
- Tikki mi powiedziała kiedyś, że jako Biedronka to nie będę miała okazji, bo będzie przeszkadzał w walce albo się zniszczy, a jako Marinette bym nie mogła, bo odkryjesz moją tożsamość.
- A wiesz, że o tym nie pomyślałem?
- Teraz to i tak bez znaczenia. Bo mogę go spokojnie nosić w cywilu.
- Najpierw to musisz go skończyć.
- A ty musisz mi go dać. Ale mnie! Żadnej tam…
- Żadnej tam, Marinette – odpowiedział poważnym tonem i pocałował ją.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 26  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 28 

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej