Powiedziała TAK - cz. 5

-
- Jesteś pewna, że tego chcesz? – przywitał się Luka konspiracyjnym tonem, a przez twarz Marinette przemknął uśmiech.
- Tak. Chciałabym odczarować te łyżwy – odpowiedziała, wskazując na lodowisko tuż za nimi.
- W porządku.
- Dziękuję.
- Ale wiedz, że tym razem to będzie prawdziwa randka – zastrzegł.
- Do-dobrze… - Kiwnęła głową, rumieniąc się przy tym.
Wziął ją za rękę i ruszyli w kierunku lodowiska. Luka wyczuł napięcie w jej uścisku, kiedy wchodzili do środka. Westchnął. To jednak będzie trudniejsze niż się spodziewał. Może lepiej byłoby dać jej trochę więcej czasu? Może jednak… Może jednak czuł się trochę jak nagroda pocieszenia?
Marinette zerknęła na niego z ukosa. Jakby usłyszała te jego myśli. Zatrzymała się w drzwiach, a kiedy spojrzał na nią zdumiony, ona przypomniała nieśmiało:
- To miała być randka, prawda?
- Tak.
- Dobrze. – Kiwnęła głową, a potem wspięła się na palce i go pocałowała. Jak wczoraj na Placu de la Concorde.
- A za co to było? – spytał zaskoczony.
- Chyba nie muszę mieć powodu, żeby cię pocałować, co? – Uśmiechnęła się. – Wczoraj wyraźnie się określiłeś, że nie masz nic przeciwko. A poza tym jesteśmy na randce, co też przed chwilą potwierdziłeś. A poza tym… Odczarowuję to miejsce, pamiętasz?
- Dużo tego czarowania planujesz? – Uśmiechnął do niej.
- Całkiem sporo mam do odczarowania, więc chyba znasz odpowiedź.
- Hmmm, podoba mi się ta perspektywa. – Mrugnął do niej i wziął ją za rękę.
Poprowadził ją w stronę wypożyczalni łyżew, po czym weszli na lodowisko. Przypadek sprawił, że trafili na te same krzesełka, co poprzednim razem. Marinette zerknęła ukradkiem na Lukę, a chwilę później została porwana w objęcia.
- Niech zgadnę… Czarujemy? – zagadnął, a ona roześmiała się w odpowiedzi. Nie wahał się ani chwili. Pocałował ją.
- Hmm… - mruknęła niezadowolona, kiedy przerwał pocałunek.
- Masz rację, dużo się tutaj działo – przytaknął, całując ją ponownie.
Łyżwy wylądowały na ziemi, a oni stali objęci i całowali się bez końca, jakby chcieli wymazać tamte wspomnienia z pamięci i zastąpić je nowymi.
- Pasowałoby trochę pojeździć, Luka… - szepnęła Marinette, wciąż w jego objęciach.
- Masz rację, Ma-Marinette. Spróbujmy chociaż wejść na lód.
Zachichotała i usiadła na krzesełku, żeby założyć łyżwy. Choć robili, co mogli, żeby odczarować te miejsca, pewne wspomnienia nie chciały opuścić Marinette. Kiedy już zawiązała sznurówki, przypomniała sobie, jak Adrien przysiadł się do niej i pytał ją, jak nawiązać rozmowę z Kagami. Westchnęła mimowolnie.
Luka natychmiast przykląkł przed nią i uśmiechnął się pokrzepiająco.
- To krzesełko też muszę ci odczarować… - szepnął i pocałował ją krótko. – A teraz pojeździmy trochę, co? – wstał i wyciągnął rękę w jej stronę.
- Tak, pojeździmy! – przytaknęła i podała mu rękę.
Jakaż to była frajda ślizgać się po lodzie bez rozpraszania się na obserwowanie Adriena i popisującej się przed nim Kagami. Marinette ze zdziwieniem odkryła, że jazda na łyżwach po prostu sprawia jej przyjemność, a powiew powietrza oczyszcza jej umysł z toksycznych wspomnień. Nie bała się, że upadnie – Luka mocno trzymał ją za rękę.
- Próbowałaś kiedyś piruetów? – zagadnął ją nagle.
Marinette mimowolnie się skrzywiła. Przypomniała sobie, kto wywijał piruety ostatnim razem tutaj.
- Ach, no tak… - Luka się zreflektował. – Odczarować ci piruety?
Roześmiała się.
- Nie możemy się ciągle całować, Luka!
- Dlaczego nie? – zdziwił się. – Mnie się podoba.
- Przyszliśmy pojeździć.
- No i właśnie tak chcę ci odczarować piruety. Spróbujemy razem?
- To chyba jest trudne?
- Jak nie spróbujemy, to się nie przekonamy. – Roześmiał się. – Ufasz mi?
- Tak. Ufam ci.
- No to spróbujmy.
Stanął naprzeciwko niej, objął ją mocno i zaczął jeździć wokół Marinette. Chwyciła się go mocno za ramiona i zaczęła wirować. Coraz szybciej, coraz szybciej. Utkwiła wzrok w twarzy Luki – był jej stałym punktem odniesienia, dzięki czemu nie traciła równowagi. Nagle Luka przyciągnął ją do siebie i zakręcili się jeszcze szybciej. Przytuliła się do niego mocno i roześmiała radośnie, a on zaczął się śmiać razem z nią.
Zdecydowanie udało im się odczarować to lodowisko!

---
Powiedziała TAK – cz. 4  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Powiedziała TAK – cz. 6 

Czytaj opowiadanie „Powiedziała TAK” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej