To tylko pozory - cz.18

-
(18) - Porażka

Adrien był pełen złych przeczuć. Nie potrafił sobie wyobrazić, co mogło wprawić przyjaciela w taki nastrój i wywołać tak zacięty wyraz na jego twarzy. Tylko jedna kobieta mogła tego dokonać, ale to było przecież absolutnie niemożliwe, żeby Nino wpadł akurat na nią w tamtym klubie. Musieliby mieć wyjątkowego pecha. Ale co mogło spowodować ten nagły pośpiech, w jakim opuszczali klub?
- Może nie jest tak źle, jak nam się wydaje? – mruknął pod nosem Adrien, kierując się do swojego pokoju. W odpowiedzi jego przyjaciel zerknął na niego ponuro, jakby sam się dziwił, że można się tak naiwnie oszukiwać.
Odpowiedź znajdowała się w jego pokoju i miała postać Plagga, który siedział na kanapie z miną, jakby ktoś umarł. Najwyraźniej czekał na ich powrót.
- Witam na Titanicu, dzieciaku! – odezwał się agent.
- A tobie co znowu? – zdziwił się Adrien.
- Toniemy, chłopcze. I obawiam się, że zabrakło dla nas szalupy.
- Plagg, o czym ty do licha gadasz?
- Nasza ulubiona ślicznotka zdążyła trzasnąć wam fotkę.
- Obiecałeś poczekać z ustawką! – rzucił Adrien ze złością.
- Nie mam z tym nic wspólnego, dzieciaku! – Plagg uniósł ręce w geście poddania się. – Zdjęcie od pół godziny jest u jej wydawcy. Od piętnastu minut u twojego ojca. Ja wiem o tym od pięciu.
- No, ale chyba o coś takiego ci chodziło, prawda?
- Owszem. O coś takiego nam chodziło. Nie przewidzieliśmy jednak dwóch rzeczy: że trafimy akurat na Alyę Césaire i że twój ojciec się wkurzy.
- Mówiłeś, że ojciec się uspokoi!
- Na pewno się uspokoił co do twojej orientacji. Za to zaniepokoił go dobór wybranki serca. Wychodzi na to, że on się nie zadowoli nikim poniżej burmistrzówny.
- Skąd wzięła się tam Alya? – zastanawiał się Adrien i bezwiednie zerknął na przyjaciela.
- Na mnie nie patrz! – obruszył się Nino. – Prędzej piekło zamarznie, niż bym do niej zadzwonił!
- Może menedżerka twojej dziewczyny przyspieszyła sprawę? – mruknął Plagg.
- To nie jej zależało na czasie – przypomniał Adrien.
- Skąd wiesz? – zapytał ironicznie agent. – Dowiedziałem się, że jutro wyjeżdżają.
- Jak to wyjeżdżają?!
- Normalnie. Na jakiś charytatywny koncert czy coś. Pewnie pomyślała, że na śpiewaniu dla biednych więcej ugra dla swojej gwiazdeczki.
- Nie obrażaj Marinette! – warknął Adrien.
- Przepraszam… - mruknął Plagg.
To było coś nowego! On nigdy nie przepraszał. On rzucał sarkastyczną uwagę i po trupach szedł dalej. Adrien obrzucił agenta uważnym spojrzeniem.
- Czy...? – zaczął chłopak, się nie odważył się zapytać swojego agenta o charakter jego znajomości z menedżerką Marinette.
- Lepiej się zbieraj – uciął Plagg. – Jutro w Londynie masz zdjęcia.
- Jak to mam zdjęcia? I to w Londynie?! – żachnął się model. – Co ty w ogóle pi…?
- Adrien? – odezwała się chłodnym tonem Nathalie, asystentka Gabriela Agreste’a, która jak duch pojawiła się nagle w drzwiach. Chłopak zmiął pod nosem przekleństwo, zanim się do niej odwrócił. – Ojciec chce cię widzieć.
- Już idę… - mruknął niechętnie, po czym rzucił znaczące spojrzenie w stronę swojego agenta. No to teraz zbierze plon jego głupiego planu…
Powlókł się za Nathalie do gabinetu ojca, próbując opanować narastającą panikę. Ledwo przekroczył próg, jego wzrok padł na biurko, na którym leżało wydrukowane zdjęcie. Wyraźnie było na nim widać, jak całuje Marinette.
- Co to ma znaczyć, synu? – wycedził Gabriel Agreste lodowatym tonem.
- Mogę to wyjaśnić, ojcze.
- Zatem wyjaśnij. Ja słucham.
- To jest moja dziewczyna, Marinette Dupain-Cheng.
- Dlaczego jeszcze jej nie poznałem?
- Uch… No bo… - zaplątał się Adrien.
- Kim jest ta dziewczyna?
- Ona… Ona jest piosenkarką, ojcze.
- Świeżą gwiazdeczką, która będzie robić karierę, wieszając się na moim synu! – zirytował się Gabriel, a Adrien natychmiast się zorientował, że ojciec zdążył już rozpracować tajemniczą dziewczynę ze zdjęcia.
- Ona wcale nie robi kariery w ten sposób!
- Oczywiście, że nie. – Gabriel zaśmiał się szyderczo. – W każdym razie ja na to nie pozwolę. Koniec z tym, synu! Cokolwiek chciałeś osiągnąć, ja tego nie pochwalam.
- Ale, ojcze…
- Telefon, synu. – Gabriel wyciągnął rękę.
- Tato, jestem już dorosły i… - zaczął Adrien, ale wzrok ojca skutecznie go uciszył. Lata dyscypliny, czy jak to nazwała Marinette: tresury, zrobiły swoje – posłusznie wyciągnął telefon i oddał go.
- Mój syn nie będzie umawiał się z piosenkareczkami. Wybierzemy ci odpowiednią żonę. Koniec z wygłupami. Praca czeka. Jutro zaczynasz sesję zdjęciową w Londynie.
- Ale, tato…
- To tyle, synu. Dobranoc.
I Gabriel odwrócił się plecami do Adriena, dając wyraźny sygnał, że temat został zamknięty.

––
To tylko pozory – cz.17  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  To tylko pozory – cz.19 

Czytaj opowiadanie „To tylko pozory” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej