Jeden jedyny - cz. 8

- A gdyby był mną? – Czarny Kot zapytał z duszą na ramieniu.

- Och, to by rozwiązywało całe mnóstwo problemów. Ale nawet Biedronka nie ma tyle szczęścia w życiu – wyrwało jej się, po czym szybko się poprawiła: - Nie miałaby. Nie miałaby tyle szczęścia.

- Czyli, zaakceptowałabyś moje gorsze wcielenie? – drążył Czarny Kot, zupełnie nie zwróciwszy uwagi na jej potknięcie.

- Jak to: gorsze? – zdziwiła się. – Przecież kiedy nie jesteś Czarnym Kotem nadal jesteś sobą, prawda? Albo raczej będąc Czarnym Kotem, wciąż jesteś sobą.

- To dlaczego kochasz mnie jako Czarnego Kota, a mojemu cywilnemu „ja” chciałaś złamać serce?

- Nie mogę kochać dwóch chłopców na raz – wyznała. – Jednemu z was musiałabym odmówić.

- Czekaj. Czyli gdybym najpierw porozmawiał z tobą jako Adrien, to wtedy byłabyś z nim, a złamałabyś serce Czarnemu Kotu? – dopytywał się i dopiero zszokowane spojrzenie Marinette uświadomiło mu, co powiedział.

- Ja-jako A-Adrien? – wyjąkała.

- Nie ma chyba sensu zaprzeczać – westchnął. – Plagg, chowaj pazury…

Marinette pisnęła cienko, kiedy moment później zobaczyła, że stoi w objęciach Adriena Agreste’a. Właściwie nic się nie zmieniło. Przecież to wciąż był chłopak, którego kochała. I który kochał ją.

- Tego nie było w planach, młody… - mruknął Plagg, chowając się za kołnierzem Adriena. Jego zielone oczy skrzyżowały się spojrzeniem z błękitnymi oczami Marinette. – Mistrz Fu nie będzie zadowolony…

- No i po co to zrobiłeś? – spytała Marinette, przenosząc wzrok na Adriena.

Zarumienił się.

- Przecież i tak się wygadałem.

- Podobnie jak ja! I co z tego?

- Że co? – zdziwił się.

- Nic, nic – zreflektowała się natychmiast.

- Myślę, że nie ma co dłużej ciągnąć tej farsy – wtrącił Plagg. – Żyjcie już długo i szczęśliwie. I dajcie mi święty spokój. Tikki? Jesteś tam, moja słodka?

Marinette zachichotała.

- Nawet ja tak do niej nie mówię. Na twoim miejscu bym liczyła się ze słowami.

- Siedź cicho śpioszku-śmierdzioszku! – odezwał się cienki głosik z pokoju Marinette i Adrien poczuł, że chyba przestał ogarniać rzeczywistość.

- Ja też za tobą tęskniłem! – ucieszył się Plagg i wleciał do środka, zostawiając swojego pana ze zdetonowaną miną.

- Ja nic z tego nie rozumiem. Co to było? – spytał cicho Adrien.

- No cóż… Można powiedzieć, że twój coming-out ma zadziwiające konsekwencje. Nie miałam pojęcia, że oni się tak dobrze znają.

- Jacy oni?

- Adrien, Adrien… Jesteś jednym z najbardziej inteligentnych chłopaków, jakich znam. Dodaj dwa do dwóch. – Uśmiechnęła się do niego, a potem pochyliła się w jego stronę i wyszeptała milimetry od jego ust: - Tak się cieszę, że naprawdę jesteś moim jednym i jedynym, Kocie…

I pocałowała go.

Objął ją mocno i z entuzjazmem kontynuował pocałunki, nie próbując nawet ogarnąć rzeczywistości. Szumiało mu w głowie ze szczęścia. Powiedziała, że jest jednym z najmądrzejszych chłopaków, jakich zna. Pocałowała go. Czyli można było założyć, że jednak straciła dla niego głowę. Reszta go nie obchodziła.

---
Jeden jedyny cz.7  <-  Poprzednia część  |  Mały bonus :-)

Czytaj opowiadanie „Jeden jedyny” od początku