Szalik dla Dwojga - Cz. 10

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Mrożyciel"
Adrien nic już z tego nie rozumiał. Wrócił od Marinette jeszcze bardziej obolały emocjonalnie niż kiedy się do niej wybierał. Właściwie sam nie umiał sobie odpowiedzieć na pytanie, po co tam dzisiaj poszedł. Jeszcze wczoraj miał ochotę po prostu pójść i wygarnąć jej, zrzucić na nią całą winę za niepowodzenie z Biedronką. Chciał przelać na nią całą frustrację, rozczarowanie i żal.
Tyle, że potem porozmawiał z Kagami i postanowił spróbować się z nią umówić. I cała złość na Marinette gdzieś z niego uleciała. Potrzebował jej rady. Jej wsparcia. A potem… Potem to całkiem się pogubił. To całe zakręcone wyjście na łyżwy, te dziwne gesty opiekuńcze Luki wobec Marinette, wszechobecna Kagami, która nijak się miała do jego wyobrażenia o niej. No i walka z Mrożycielem, kiedy mógł wylać całą złość bezpośrednio na Biedronkę… I mimo że wygarnął Biedronce, nie potrafił jej zostawić samej w walce ze złoczyńcą. Wciąż była jego partnerką. I wciąż ją kochał. Beznadziejnie. Bez wzajemności. Uświadomił sobie, że żadne róże i żadne szaliki tego nie zmienią. Dlatego trzeba było odwołać zamówienie u Marinette…
Nie odwołał. Jeszcze wypominał jej wszystkich dotychczasowych wielbicieli, jakby był jakiś zazdrosny.
- O co mogło jej chodzić z tym tekstem, że Luka jest bardzo mądry? – spytał głośno, powodując tym samym zakrztuszenie się Plagga, który oczywiście był w trakcie pożerania camemberta – celem uzupełniania energii, rzecz jasna.
- Ty… mnie… kiedyś… zabijesz… dzieciaku! – wykrztusiło kwami.
- To nie jedz tak dużo – poradził Adrien, próbując poklepać Plagga palcem po plecach.
- Muszę jakoś chronić moją psychikę.
- Powiedziała, że Luka jest po prostu bardzo mądry. I zamilkła… - przypomniał sobie chłopak. – Już nic więcej nie powiedziała o dzisiejszym wyjściu na łyżwy. Co to wszystko może znaczyć?
- Przecież sam mi powiedziałeś pod drzwiami łazienki, że to tylko twoja przyjaciółka. – Adrien zgrzytnął zębami, słysząc te słowa. – Czemu cię martwi, że jakiś chłopak o nią zabiega, a ona go podziwia? Co prawda wygląda na to, że za jego rozum, ale o gustach się nie dyskutuje.
- Wcale mnie to nie martwi – skłamał Adrien i uświadomiwszy sobie, jak bardzo mija się z prawdą, zmartwił się jeszcze bardziej.
- Tak, tak. Oczywiście – mruknął z przekąsem Plagg.
- Ja naprawdę uważam, że Marinette jest moją przyjaciółką. Ona chyba też tak uważa. Przecież kiedy dzisiaj rozmawialiśmy, no wiesz, kiedy pobiegła za mną po spotkaniu na lodowisku…
- Masz na myśli swoją randkę?
- Spotkanie. – Adrien poprawił Plagga, rumieniąc się przy tym okropnie.
- Jak zwał tak zwał.
- No to zapytałem się jej, czy ona chce iść ze mną tylko we dwoje. Natychmiast zaprzeczyła. A z drugiej strony zarzuca mi, że wszyscy chłopcy traktują ją tylko jak przyjaciółkę.
- Cóż… - wymamrotał Plagg dyplomatycznie.
- Pomógłbyś trochę bardziej konstruktywnie!
- Wierz mi, Adrien. Bardzo bym chciał. Ale nie mogę. Nie mogę ingerować w twoje relacje z… dziewczynami.
- Jak to nie możesz ingerować w moje relacje z dziewczynami? A te ciągłe docinki pod adresem Chloe albo Kagami?
- Była jeszcze Lila – przypomniał sobie Plagg i wyszczerzył się w uśmiechu. – Twoja największa pomyłka.
- Wtedy jakoś nie miałeś oporów, żeby się wtrącać.
- To było co innego – wykręcił się od odpowiedzi Plagg.
- Co jest takiego w Marinette, że traktujesz ją inaczej?
- Oj, dzieciaku. Wydaje mi się, że to pytanie powinieneś zadać sam sobie – odparło kwami i poleciało do swojego kąta z cuchnącym serem, doskonale wiedząc, że Adrien nie pójdzie tam za nim.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 9  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 11

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej